* جَعَلَ اللهُ الْحَسَنَةَ بِعَشْرِ أَمْثَالِهَا: الشَّهْرُ بِعَشْرِ أَشْهُرٍ، صِيَامُ سِتَّة أَيَّامٍ بَعْدَ الشَّهْرِ تَمَام السَّنَةٍ. (رواه أبو الشيخ عن ثوبان)

505. Аллоҳ битта яхшилик қилган кишига ўн баробар кўпайтиришини битган. Демак, бир ой Рамазонда тутилган рўза ўн ойга тенг. Рамазондан кейинги шаввол ойида тутилган олти кун рўза (олтмиш кун, яъни икки ойга тенг бўлиб, буларнинг барчаси) бир йил тўлиқ рўза тутган кабидир. Савбон (розияллоҳу анҳу)дан. Абу Шайх ривояти.

* ثَلاَثٌ يُدْرِكُ بِهِنَّ الْعَبْدُ رَغَائِبَ الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ: الصَّبْرُ عَلَى الْبَلاَءِ، وَالرِّضَا بِالْقَضَاءِ، وَالدُّعَاءُ فِي الرِّخَاءِ. (رواه أبو الشيخ عن عمران بن حصين)

493. Уч нарса: балога сабр қилиш, қазою қадарга рози бўлиш ва кенгчиликда дуо қилиш сабабли банда дунё ва охират орзуларига етишади. Имрон ибн Ҳусайн (розияллоҳу анҳу)дан. Абу Шайх ривояти.

* ثَلاَثٌ مُنْجِيَاتٌ: خَشْيَةُ اللهِ تَعَالَى فِي السِّرِّ وَالْعَلانِيَةِ، وَالْعَدْلُ فِي الرِّضَا وَالْغَضَبِ، وَالْقَصْدُ فِي الْفَقْرِ وَالْغِنَى. وَثَلاثٌ مُهْلِكَات: هَوى مُتَّبَعٌ، وَشُحٌّ مُطَاعٌ، وَإِعْجَابُ الْمَرْءِ بِنَفْسِهِ. (رواه أبو الشيخ عن أنس)

492. Уч нарса омонликдир: ичидаю сиртида Аллоҳ­дан қўрқиш, розиликдаю ғазаби келганда адолатли бўлиш, камбағаллигу бойликда тежамкорлик. Уч нарса борки, улар ҳалокатдир: ҳавойи нафсига тобе бўлиш, ўзига бўйсун­дирувчи хасислик ва кишининг ўзи ҳақида юксак фикрда бўлиши. Анас (розияллоҳу анҳу)дан. Абу Шайх ривояти.

* تَفَكَّرُوا فِي خَلْقِ اللهِ، وَلاَ تَفَكَّرُوا فِي اللهِ فَتَهْلِكوا. (رواه أبو الشيخ)

473. Аллоҳнинг махлуқотлари ҳақида фикр юритаверинглар, лекин Аллоҳнинг (зоти) хусусида тафаккурга берилманглар. Акс ҳолда, ҳалок бўласизлар. Абу Шайх ривояти.

* إِيَّاكُمْ وَالْغِيبَةَ، فَإِنَّ الْغِيْبَةَ أَشَدُّ مِنَ الزِّنَا، إِنَّ الرَّجُلَ قَدْ يَزْنِي وَيَتُوبُ، فَيَتُوبُ اللهُ عَلَيْهِ وَإِنَّ صَاحِبَ الْغِيْبَةِ لاَ يَغْفِرُ اللهُ تَعَالى لَهُ حَتى يَغْفِرَ لَهُ صَاحِبُهُ. (رواه أبو الشيخ عن جابر)

395. Ғийбатдан четланинглар, чунки ғийбат зинодан ҳам қаттиқроқдир. Албатта, киши зино қилиб қўйиб, тавба қилса, Аллоҳ унинг тавбасини қабул этади. Ғийбат қилган кишини эса то ғийбат қилинган киши кечирмагунча Аллоҳ ҳам уни кечирмайди. Жобир (розияллоҳу анҳу)дан. Абу Шайх ривояти.

* إِذَا أَرَادَ اللهُ بِعَبْدِهِ خَيْرًا فَتَحَ لَهُ قُفْلَ قَلْبِهِ، وَجَعَلَ فِيهِ الْيَقِينَ وَالصِّدْقَ، وَجَعَلَ قَلْبَهُ وَاعِيًا لِمَا سَلَكَ فِيهِ، وَجَعَلَ قَلْبَهُ سَلِيمًا، وَلِسَانَهُ صَادِقًا، وَخَلِيقَتَهُ مُسْتَقِيمَةًً، وَجَعَلَ أُذنَهُ سَمِيعَةً، وَعَيْنَهُ بَصِيرَةً. (رواه أبو الشيخ عن أبي ذر)

59. Агар Аллоҳ бир бандага яхшиликни хоҳласа, ди­ли қулфини очиб, унга ишонч (яқийн) ва ростгўйликни жойлаб, қалбини англовчи ва саломат, тилини ростгўй, хилқатини тўғри, қулоғини эшитувчи ва кўзини кўрувчи қилиб қўяди. Абу Зар (розияллоҳу анҳу)дан. Абу Шайх ривояти.