* ثَلاَثَةٌ لاَ يَنْظُرُ اللهُ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ، وَلاَ يُزَكِّيهِمْ، وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ: رَجُلٌ كَانَ لَهُ فَضْلُ مَاءٍ بِالطَّرِيقِ فَمَنَعَهُ مِنِ ابْنِ السَّبِيلِ. وَرَجُلٌ بَايَعَ إِمَامًا لاَ يُبَايِعُهُ إِلاَّ لِدُنْيَا، فَإِنْ أَعْطَاهُ مِنْهَا رَضِيَ، وَإِنْ لَمْ يُعْطِهِ مِنْهَا سَخِطَ، وَرَجُلٌ حَلَفَ على سِلْعَتِهِ: لَقَدْ أُعْطِىَ بِهَا أَكْثَرَ مِمَّا أُعْطِىَ وَهُوَ كَاذِبٌ. (رواه البخاري ومسلم عن أبي هريرة)

499. Уч тоифа борки, Аллоҳ уларга қиёмат куни қарамайди ҳам, покламайди ҳам, улар учун аламли азоб бордир. (Улар:) 1) бир киши йўлда кетаётганида ортиқча суви бўлса-ю, мусофирлардан уни ман қилса; 2) бир киши имомга фақат мол-дунё учун байъат қилса – имом мол-дунё берса, рози бўлади, йўқса, ғазаб қилади; 3) бир киши бую­мини сотишда (ёлғон) қасам ичса, ўша ёлғончилиги сабаб (харидор) берадиган маблағидан кўпроқ бериб қўйса. Абу Ҳурайра (розияллоҳу анҳу)дан. Бухорий ва Муслим ривояти.

حرف الثاء – СА ҲАРФИ ()

* ثَلاَثٌ مَنْ كُنَّ فِيهِ وَجَدَ حَلاَوَةَ الإِيمَانِ. أَنْ يَكُونَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَحَبَّ إِلَيْهِ مِمَّا سِوَاهُمَا، أَنْ يحبَّ المَرْءَ لاَ يُحِبُّهُ إِلاَّ لِلَّهِ وَأَنْ يَكْرَه أَنْ يَعُودَ فِي الْكُفْرِ بَعْدَ إِذْ أَنْقَذَهُ اللَّهُ مِنْهُ، كَمَا يَكْرَهُ أَنْ يُلْقَى فِي النَّارِ. (رواه البخاري ومسلم عن أنس)

484. Уч хислат: Аллоҳ ва Расулини бошқа нарсалардан маҳбуб билиш, бировни фақат Аллоҳ учун яхши кўриш, Аллоҳ уни кофирликдан халос этганидан кейин унга қайтишни худди оловга улоқтирилишни ёмон кўргани каби ёқтирмаслик кимда жам бўлса, у имон ҳаловатини топибди. Анас (розияллоҳу анҳу)дан. Бухорий ва Муслим ривояти.

* التَّثَاؤُبُ مِنَ الشَّيْطَانِ، فَإِذَا تَثَاءَبَ أَحَدُكُمْ فَلْيَرُدَّهُ مَا اسْتَطَاعَ فَإِنَّ أَحَدَكُمْ إِذَا قَالَ «هَا» ضَحِكَ مِنْهُ الشَّيْطَانُ. (رواه الشيخان)

483. Эснаш шайтондандир. Агар сизлардан бирингиз эснайдиган бўлса, қодир бўлганича уни қайтарсин. Сизлардан бирингиз эснаб «ҳо» деса, шайтон унинг бу қилган ишига кулади. Бухорий ва Муслим ривояти.

* تُنْكَحُ الْمَرْأَةُ لأَرْبَعٍ: لِمَالِهَا، وَلِحَسَبِهَا، وَلجَمَالِهَا، وَلِدِينِهَا، فَاظْفَرْ بِذَاتِ الدِّينِ، تَرِبَتْ يَدَاكَ. (رواه البخاري ومسلم عن أبي هريرة)

474. Аёл тўрт нарсаси учун, яъни моли, насаби, чиройи ва дини учун никоҳга олинади. Икки қўлинг туп­роққа тўлгур, сен диндорини танлаш ила зафар қозонгин (яъни, уч хислатдан олдин динини танлаш билан муваффақият қозонгин). Абу Ҳурайра (розияллоҳу анҳу)дан. Бухорий ва Муслим ривояти.

تَكَفَّلَ اللهُ لِمَنْ جَاهَدَ فِي سَبِيلِهِ لاَ يُخْرِجُهُ مِنْ بَيْتِهِ إِلاَّ الْجِهَادُ فِي سَبِيلِهِ وَتَصْدِيقُ كَلِمَاتِهِ، بِأَنْ يُدْخِلَهُ الْجَنَّةَ، أَوْ يُرْجِعَهُ إِلَى مَسْكَنِهِ الَّذِي خَرَجَ مِنْهُ مَعَ مَا نَالَ مِنْ أَجْرٍ أَوْ غَنِيمَةٍ. (رواه الشيخان)

472. Уйидан фақат Аллоҳ йўлида бутун имконини ишга солиш ва У Зот сўзининг тасдиғи учун чиққан кишини жаннатга киритишига ёки чиққан масканига ажр, ёхуд ўлжани қўлга киритган ҳолда қайтишига Аллоҳ кафиллик берди. Бухорий ва Муслим ривояти.

* تَعَوَّذُوا بِاللهِ مِنْ جَهْدِ الْبَلاَءِ، وَدَرَكِ الشَّقَاءِ، وَسُوءِ الْقَضَاءِ، وَشَمَاتَةِ الأعْدَاءِ. (رواه البخاري ومسلم عن أبي هريرة)

466. Бало-офат машаққатидан, бахтсизлик қувиб етишидан, қазонинг ёмонидан ва душманнинг сўкишидан Аллоҳдан паноҳ тиланглар. Абу Ҳурайра (розияллоҳу анҳу)дан. Бухорий ва Муслим ривояти.

تَعَرَّفْ إِلَى اللهِ فِي الرَّخَاءِ يَعْرِفْكَ فِي الشِّدَّةِ، وَاعْلَمْ أَنَّ مَا أَخْطَأَكَ لَمْ يَكُنْ لِيُصِيبَكَ، وَمَا أَصَابكَ لَمْ يَكُنْ لِيخْطِئَكَ، وَأَنَّ النَّصْرَ مَعَ الصَّبْرِ، وَأَنَّ الْفَرَجَ مَعَ الْكَرْبِ، وَأَنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا. (متفق عليه)

464. Кенгчиликда Аллоҳни танигин, У ҳам сени қи­йинчилик пайтида танийди. Билгинки, сенга етмаган нарса, сенга етадиган эмас эди. Сенга етган нарса, сенга етмайдиган эмас эди. Албатта, нусрат (ғалаба) сабр билан бирга, албатта, шодлик ғам ила бирга, қийинчилик енгиллик билан бирга бўлади. Бухорий ва Муслим ривояти.

* تُطْعِمُ الطَّعَامَ وَتَقْرَأُ السَّلاَمَ عَلَى مَنْ عَرَفْتَ، وَمَنْ لَمْ تَعْرِفْ. (رواه البخاري ومسلم عن عبد الله بن عمرو)

463. Таом улашасан, таниган ва танимаган кишиларга салом берасан. Абдуллоҳ ибн Амр (розияллоҳу анҳу)дан. Бухорий ва Муслим ривояти.

* تَصَدَّقُوا فَسَيَأْتِى عَلَيْكُمْ زَمَانٌ يَمْشِي الرَّجُلُ بِصَدَقَتِهِ، فَيَقُولُ الَّذِى يَأْتِى لَهُ بِهَا لَوْ جِئْتَ بِهَا بِالأَمْسِ لَقَبِلْتُهَا فَأَمَّا الآنَ فَلاَ حَاجَةَ لِى فِيهَا، فَلاَ يَجِدُ مَنْ يَقْبَلُهَا. (رواه الشيخان عن حارثة بن وهب)

462. Садақа беринглар, сизларга шундай бир замон келадики, бир киши садақаси билан боради ва оладиган одамнинг олдига келса, у: «Агар кеча келганингда, қабул қилар эдим. Ҳозир эса, унга менинг эҳтиёжим йўқ», дейди. Берувчи қабул қиладиган кишини топа олмайди. Ҳориса ибн Ваҳб (розияллоҳу анҳу)дан. Бухорий ва Муслим ривояти.

* تَحَرَّوْا لَيْلَةَ الْقَدْرِ فِي الْوِتْرِ مِنَ الْعَشْرِ الأَوَاخِرِ مِنْ رَمَضَانَ. (رواه الشيخان)

457. Қадр кечасини рамазон ойининг охирги ўн кунлигидан қидиринглар. Бухорий ва Муслим ривояти.