Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам тўшакка кирганда: «Алҳамду лиллаҳил лази атъамана ва сақона ва кафана ва авана. Факам мимман ла кафия лаҳу вала муъвий», дер эдилар».
Дуонинг маъноси: «Бизларни едирган, суғорган, кифоя қилган ва бошпана берган Аллоҳга ҳамдлар бўлсин. қанчадан қанча одамлар борки, уларнинг кифоячиси ҳам, бошпана берувчиси ҳам йўқ».
259- حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ بْنُ مَنْصُورٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَفَّانُ، قَالَ: حَدَّثَنَا حَمَّادُ بْنُ سَلَمَةَ، عَنْ ثَابِتٍ، عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم، كَانَ إِذَا أَوَى إِلَى فِرَاشِهِ، قَالَ: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَطْعَمَنَا وَسَقَانَا وَكَفَانَا وَآوَانَا، فَكَمْ مِمَّنْ لا كَافِيَ لَهُ وَلا مُؤْوِي