Навфал ибн Иёс Ҳузайлий раҳматуллоҳи алайҳ айтади:
«Абдурраҳмон биз билан суҳбатдош эди. У қандай ҳам яхши суҳбатдош эди-я! У бир куни бизни (кетаётган йўлимиздан қайтариб) ўзи билан олиб кетди. Унинг уйига кирдик. Кирганимизда у ғусл қилиб чиқди. Бизга бир тавоқда нон ва гўшт келтирилди. Таом олдимизга қўйилганда Абдурраҳмон йиғлади. Мен унга: «Эй Абу Муҳаммад, нима сабабдан йиғлаяпсан?», дедим. У: «Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам вафот этдилар, лекин у зот ва аҳли оилаларининг қорни арпа нонига тўймаган эди. «Бизга яхши бўлган нарса охиратга олиб қўйилган», деб ўйламайман», деди».
377- حَدَّثَنَا عَبْدُ بْنُ حُمَيْدٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ إِسْمَاعِيلَ بْنِ أَبِي فُدَيْكٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا ابْنُ أَبِي ذِئْبٍ، عَنْ مُسْلِمِ بْنِ جُنْدُبٍ، عَنْ نَوْفَلِ بْنِ إِيَاسٍ الْهُذَلِيِّ، قَال: كَانَ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ عَوْفٍ لَنَا جَلِيسًا، وَكَانَ نِعْمَ الْجَلِيسُ، وَإِنَّهُ انْقَلَبَ بِنَا ذَاتَ يَوْمٍ، حَتَّى إِذَا دَخَلْنَا بَيْتَهُ وَدَخَلَ فَاغْتَسَلَ، ثُمَّ خَرَجَ وَأُتَيْنَا بِصَحْفَةٍ فِيهَا خُبْزٌ وَلَحْمٌ، فَلَمَّا وُضِعَتْ بَكَى عَبْدُ الرَّحْمَنِ، فَقُلْتُ لَهُ: يَا أَبَا مُحَمَّدٍ، مَا يُبْكِيكَ ؟ فَقَالَ: هَلكَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم، وَلَمْ يَشْبَعْ هُوَ وَأَهْلُ بَيْتِهِ مِنْ خُبْزِ الشَّعِيرِ فَلا أَرَانَا أُخِّرْنَا لِمَا هُوَ خَيْرٌ لَنَا