366. Анас розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади.
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам иккита шохдор ола қўчқорни қурбонлик қилдилар. Уларни ўз қўллари билан сўйдилар, тасмия айтдилар, такбир айтдилар ва оёқларини унинг бўйнининг ёнига қўйдилар».
Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.
366 - عَنْ أَنَسٍ، قَالَ: ضَحَّى النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم بِكَبْشَيْنِ أَمْلَحَيْنِ أَقْرَنَيْنِ، ذَبَحَهُمَا بِيَدِهِ، وَسَمَّى وَكَبَّرَ، وَوَضَعَ رِجْلَهُ عَلَى صِفَاحِهِمَا.
[خ 1551، م 1966، ت 1494، س 4385، د 2793، جه 3120].
Рофеъ ибн Хадиж розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади.
«Эй Аллоҳнинг Расули, эртага душманга дуч келадиган бўлиб турибмиз. Ёнимизда пичоқ бўлмай қолади», дедим. У зот: «Тезлат [ёки тезроқ бўғизла]. Қони оқизилган, Аллоҳнинг исми зикр қилинган нарсани еявер. Аммо тиш ва тирноқ (билан сўйилгани) бўлмайди. Сенга айтсам, тиш суякдир, тирноқ эса ҳабашларнинг тиғидир», дедилар.
Сўнг ўлжага туя ва қўйларни қўлга киритдик. Уларнинг ичидан бир туя қочиб кетган эди, бир киши ўқ отиб, уни тўхтатди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ёввойи ҳайвонларнинг асови (бўлгани) каби, бу туяларнинг ҳам асовлари бор. Улардан бирортаси сиздан устун келса, мана шундай қилинглар», дедилар».
Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.
Изоҳ: Рофеъ ибн Хадижнинг гапини «Биз шу кунларда душман билан жанг қиламиз, бунинг учун қуролларимиз ўткир бўлиши керак. Уларни ҳайвон сўйишга ишлата олмаймиз. Лекин ёнимизда қассоб пичоқ ҳам йўқ» деб тушуниш керак. Ҳадиснинг давомида бу икки восита билан ҳайвон сўйиш ножоизлигининг сабаби айтилмоқда. Ўша вақтда ҳайвонни бирор жониворнинг тиши ёки тирноғи билан сўйиш одати бўлган. Ҳар иккиси ҳам жонлиқни шариатда талаб қилингандек сўйишга ярамайди, ҳайвонни азоблайди. Қолаверса, суяк жинларнинг таомидир, у билан жонлиқ сўйилса, нажосат тегади. Тирноқ билан сўйиш эса ғайримуслим халқларнинг одатидир.
367 - عَنْ رَافِعِ بْنِ خَدِيجٍ، قُلْتُ: يَا رَسُولَ اللهِ، إِنَّا لَاقُو الْعَدُوِّ غَدًا، وَلَيْسَتْ مَعَنَا مُدًى، قَالَ صلى الله عليه وسلم: «أَعْجِلْ - أَوْ أَرْنِي - مَا أَنْهَرَ الدَّمَ، وَذُكِرَ اسْمُ اللهِ، فَكُلْ، لَيْسَ السِّنَّ، وَالظُّفُرَ، وَسَأُحَدِّثُكَ، أَمَّا السِّنُّ فَعَظْمٌ، وَأَمَّا الظُّفُرُ فَمُدَى الْحَبَشَةِ»، قَالَ: وَأَصَبْنَا نَهْبَ إِبِلٍ وَغَنَمٍ، فَنَدَّ مِنْهَا بَعِيرٌ، فَرَمَاهُ رَجُلٌ بِسَهْمٍ فَحَبَسَهُ، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم: «إِنَّ لِهَذِهِ الْإِبِلِ أَوَابِدَ كَأَوَابِدِ الْوَحْشِ، فَإِذَا غَلَبَكُمْ مِنْهَا شَيْءٌ فَاصْنَعُوا بِهِ هَكَذَا».
[خ 2488، م 1968، ت 1491، س 4297، د 2821، جه 3137].
Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Фараъ ҳам, атийра ҳам йўқ», дедилар.
(Ровий) Ибн Рофеъ: «Фараъ – туянинг биринчи туққан боласини сўйиш», деган.
Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.
368 - عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ، قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم: «لَا فَرَعَ، وَلَا عَتِيرَةَ».
[خ 5473، م 1976، ت 1512، س 4222، د 2831، جه 3168].