1610/4216 - عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ t أَنَّ رَسُولَ اللهِ r نَهَى عَنْ مُتْعَةِ النِّسَاءِ يَوْمَ خَيْبَرَ، وَعَنْ أَكْلِ الْحُمُرِ الْإِنْسِيَّةِ.

.16104216. Алий ибн Абу Толиб розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Хайбар куни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам аёллар мутъасидан* ва хонаки эшак гўштини ейишдан қайтардилар».

* Мутъа ‒ аёлни маълум муддатга, келишилган маблағ эвазига никоҳга олиш. Бундай никоҳ ушбу ва бошқа далиллар асосида ҳаром ҳисобланади.

 545/4 باب: تَحْرِيص النَّبيِّ صلى الله عليه وسلم عَلَى صَلَاةِ اللَّيْلِ وَالنَّوَافِلِ مِنْ غَيْرِ إيجَابٍ

585/1127 - عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ رَضِيَ الله عَنْهُ: أَنَّ النَّبيَّ صلى الله عليه وسلم طَرَقَهُ وَفَاطِمَةَ بِنْتَ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم لَيْلَةً، فَقَالَ: «أَلَا تُصَلِّيَانِ؟» فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللهِ، أَنْفُسُنَا بِيَدِ اللهِ، فَإِذَا شَاءَ أَنْ يَبْعَثَنَا بَعَثَنَا، فَانْصَرَفَ حِينَ قُلْنَا ذَلِكَ وَلَمْ يَرْجِعْ إِلَيَّ شَيْئًا، ثُمَّ سَمِعْتُهُ وَهْوَ مُوَلٍّ يَضْرِبُ فَخِذَهُ، وَهْوَ يَقُولُ: (وَكَانَ الْإِنْسَانُ أَكْثَرَ شَيْءٍ جَدَلًا) [الكهف: 54].

585.1127. Алий ибн Абу Толиб розияллоҳу анҳу бундай хабар қилади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бир кеча тун қоронғусида у ва Фотима бинт Набий алайҳиссаломларнинг олдига келиб: «Намоз ўқимайсизларми?!» дебдилар.

(Алий айтади:) «Мен: «Эй Аллоҳнинг Расули! Жонимиз Аллоҳнинг қўлида, қачон бизни уйғотишни хоҳласа, уйғотади», дедим. У зотга шу гапни айтганимизда қайтиб кетдилар, менга бирор жавоб қайтармадилар. Сўнгра мен у зотнинг бизга орқа ўгириб кетаётиб, сонларига уриб, «Инсон кўп тортишувчи бўлган эди...» деяётганларини эшитдим».

270 - عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ، فَقَالَ: مَنْ زَعَمَ أَنَّ عِنْدَنَا شَيْئًا نَقْرَؤُهُ إِلَّا كِتَابَ اللهِ وَهَذِهِ الصَّحِيفَةَ، قَالَ: وَصَحِيفَةٌ مُعَلَّقَةٌ فِي قِرَابِ سَيْفِهِ، فَقَدْ كَذَبَ، فِيهَا أَسْنَانُ الْإِبِلِ، وَأَشْيَاءُ مِنَ الْجِرَاحَاتِ، وَفِيهَا قَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم: «الْمَدِينَةُ حَرَمٌ مَا بَيْنَ عَيْرٍ إِلَى ثَوْرٍ، فَمَنْ أَحْدَثَ فِيهَا حَدَثًا، أَوْ آوَى مُحْدِثًا، فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ، لَا يَقْبَلُ اللهُ مِنْهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ صَرْفًا، وَلَا عَدْلًا، وَذِمَّةُ الْمُسْلِمِينَ وَاحِدَةٌ يَسْعَى بِهَا أَدْنَاهُمْ، وَمَنِ ادَّعَى إِلَى غَيْرِ أَبِيهِ، أَوِ انْتَمَى إِلَى غَيْرِ مَوَالِيهِ، فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ، لَا يَقْبَلُ اللهُ مِنْهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ صَرْفًا، وَلَا عَدْلًا».

[خ 111، م 1370، ت 1412، س 4734، د 2034، جه 2658].

270. Алий ибн Абу Толибдан ривоят қилинади:

«Кимки бизда Аллоҳнинг Китоби ва мана бу саҳифадан бошқа – саҳифа қиличининг ғилофига илинган эди – биз ўқийдиган нарса борлигини даъво қилса, ёлғон айтибди. Бунда туянинг ёшлари ва жароҳатларга* оид гаплар бор. Яна унда Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг «Мадина Айр билан Савр ўртасида ҳарамдир. Кимки унда бидъат пайдо қилса ёки бидъатчига бошпана берса, унга Аллоҳнинг, фаришталарнинг ва барча одамларнинг лаънати бўлсин! Қиёмат куни Аллоҳ ундан фарзни ҳам, нафлни ҳам қабул қилмайди. Мусулмонларнинг кафолати бирдир, буни уларнинг энг оддийлари ҳам қилаверади. Ким отасидан бошқани отам деб даъво қилса ёки валийларидан бошқага мансуб бўлиб олса, унга Аллоҳнинг, фаришталарнинг ва барча одамларнинг лаънати бўлсин! Қиёмат куни Аллоҳ ундан фарзни ҳам, нафлни ҳам қабул қилмайди», деганлари бор».

Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.

Изоҳ: «Туянинг ёшлари» дегани туядан ёшига қараб кандай закот чиқарилиши масаласи, «жароҳатлар» деганда эса бировга етказилган жароҳат учун тўланадиган товонларнинг ҳукмлари тушунилади.

292- 7465- عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ رضي الله عنه: أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم طَرَقَهُ وَفَاطِمَةَ بِنْتَ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم لَيْلَةً، فَقَالَ لَهُمْ: «أَلَا تُصَلُّونَ؟» قَالَ عَلِيٌّ: فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللهِ؛ إِنَّمَا أَنْفُسُنَا بِيَدِ اللهِ، فَإِذَا شَاءَ أَنْ يَبْعَثَنَا.. بَعَثَنَا، فَانْصَرَفَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم حِينَ قُلْتُ لَهُ ذَلِكَ، وَلَمْ يَرْجِعْ إِلَيَّ شَيْئًا، ثُمَّ سَـمِعْتُهُ وَهْوَ مُدْبِرٌ يَضْرِبُ فَخِذَهُ وَيَقُولُ: {وَكَانَ الْإِنْسَانُ أَكْثَرَ شَيْءٍ جَدَلًا}.

292- 7465. Алий ибн Абу Толиб розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бир кеча мен ва Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг қизлари Фотиманинг олдига тунда келиб, бизга: «Намоз ўқимайсизларми?» дедилар. «Эй Аллоҳнинг Расули! Жонларимиз фақат Аллоҳнинг қўлида. Қачон бизни уйғотишни истаса, уйғотади», дедим. Шундай деган заҳотим Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам менга ҳеч нима демай, қайтиб кетдилар. Кейин у зотнинг қайтиб кетаётиб, сонларига шапатилаб, «Инсон энг кўп тортишувчи нарса бўлди», деяётганларини эшитдим».[1]

[1] Каҳф сураси, 54‑оят.