317- حَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ، قَالَ: حَدَّثَنَا اللَّيْثُ، عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ صَالِحٍ، عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ أَبِي قَيْسٍ، قَالَ: سَأَلْتُ عَائِشَةَ، عَنْ قِرَاءَةِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم أَكَانَ يُسِرُّ بِالْقِرَاءَةِ أَمْ يَجْهَرُ ؟ قَالَتْ: كُلُّ ذَلِكَ قَدْ كَانَ يَفْعَلُ قَدْ كَانَ رُبَّمَا أَسَرَّ وَرُبَّمَا جَهَرَ فَقُلْتُ: الْحَمْدُ لِلَّهِ، الَّذِي جَعَلَ فِي الأَمْرِ سَعَةً
- Абдуллоҳ ибн Абу Қайс раҳматуллоҳи алайҳдан ривоят қилинади:
«Оиша розияллоҳу анҳодан Набий соллоллоҳу алайҳи васалламнинг қироатлари ҳақида сўраб: «У зот қироатни махфий қилармидилар ёки жаҳрий қилармидилар?», дедим. У: «Сен айтган нарсани ҳаммасини қилардилар. Гоҳида махфий, гоҳида жаҳрий қироат қилардилар», деди. Шунда: «Бу ишда кенгчилик қилган Аллоҳга ҳамд бўлсин!», дедим».
