Забидий (2175)
148/9 – بَاب: إِذَا ذَكَرَ فِي الْمَسْجِدِ أَنَّهُ جُنُبٌ يَخْرُجُ كَمَا هُوَ وَلَا يَتَيَمَّمُ
148.9-боб.
МАСЖИДДА ЖУНУБ ЭКАНИНИ ЭСЛАБ ҚОЛСА, шУ бўйича ташқарига чиқади, ТАЯММУМ ҚИЛМАйди
194/275 - عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ الله عَنْهُ قَالَ: أُقِيمَتِ الصَّلَاةُ وَعُدِّلَتِ الصُّفُوفُ قِيَامًا، فَخَرَجَ إِلَيْنَا رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم، فَلَمَّا قَامَ فِي مُصَلَّاهُ، ذَكَرَ أَنَّهُ جُنُبٌ، فَقَالَ لَنَا : «مَكَانَكُمْ». ثُمَّ رَجَعَ فَاغْتَسَلَ، ثُمَّ خَرَجَ إِلَيْنَا وَرَأْسُهُ يَقْطُرُ، فَكَبَّرَ فَصَلَّيْنَا مَعَهُ.
194.275 Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Намозга иқома айтилиб, сафлар текислангач, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам олдимизга чиқдилар. Намоз ўқийдиган жойларига турганларида жунуб эканларини эслаб қолдилар. «Жойингиздан жилманг», дедилар-да, сўнг қайтиб бориб, ғусл қилдилар. Кейин бошларидан сув томиб турган ҳолда олдимизга чиқдилар ва таҳрима такбирини* айтдилар, биз у зот билан намоз ўқидик».
* Таҳрима такбири – намозга киришдаги илк такбир. Ундан кейин то салом берилгунча намозхонга намоз амалларидан бошқа барча нарса ман қилингани учун бу такбир «таҳрима такбири» – «ман қилувчи такбир» деб ном олган.
174/8 – بَاب: تَخْلِيلِ الشَّعَرِأثْنَاءَ الغُسْلِ
174.8-боб.
бармоқларни СОЧ орасига киритИШ, унинг остига ҲАМ сув етказгаНИГА АМИН БЎЛГАЧ, УСТИДАН СУВ ҚУЙИШ ҲАҚИДА
193/ 272 – وَعَنْهَا رَضِيَ الله عَنْهَا قَالَتْ: كَانَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم إِذَا اغْتَسَلَ مِنَ الْجَنَابَةِ غَسَلَ يَدَيْهِ، وَتَوَضَّأَ وُضُوءَهُ لِلصَّلَاةِ، ثُمَّ اغْتَسَلَ، ثُمَّ يُخَلِّلُ بِيَدِهِ شَعَرَهُ، حَتَّى إِذَا ظَنَّ أَنْ قَدْ أَرْوَى بَشَرَتَهُ أَفَاضَ عَلَيْهِ الْمَاءَ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، ثُمَّ غَسَلَ سَائِرَ جَسَدِهِ.
193.272 Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қачон жунубликдан ғусл қилмоқчи бўлсалар, икки қўлларини ювар, намозга олган таҳоратлари каби таҳорат олгач, сўнг ғусл қилар эдилар. Кейин қўлларини сочлари орасига оралатар, унинг остига ҳам сув етказганларига амин бўлгач, унинг устидан уч марта сув қуяр, сўнгра қолган баданларини ювар эдилар».
146/7 – بَاب: مَنْ تَطَيَّبَ ثُمَّ اغْتَسَلَ
146.7-боб.
ХУШБЎЙЛАНИБ, КЕЙИН ҒУСЛ ҚИЛиш ҲАМДА ХУШБЎЙЛИК асарининг ҚОЛиши ҲАҚИДА
192/271 - عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ الله عَنْهَا قَالَتْ: كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَى وَبِيصِ الطِّيبِ فِي مَفْرِقِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم وَهْوَ مُحْرِمٌ.
192.271 Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам эҳромдаликларида (сочларининг) фарқида хушбўйликнинг ялтирашини ялтираб тургани кўриб тургандекман ҳамон кўз ўнгимда ».
191/268 - عَنْ أَنَسٍ رَضِيَ الله عَنْهُ قَالَ: كَانَ رَسُولُ الله صلى الله عليه وسلم يَدُورُ عَلَى نِسَائِهِ فِي السَّاعَةِ الْوَاحِدَةِ مِنَ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ، وَهُنَّ إِحْدَى عَشْرَةَ؛ وَفِي رِوَايَةٍ: تِسْعُ نِسْوَةٍ، قِيلَ لأَنَسٍ: أَوَكَانَ يُطِيقُ ذَلِكَ؟ قَالَ: كُنَّا نَتَحَدَّثُ أَنَّهُ أُعْطِيَ قُوَّةَ ثَلَاثِينَ.
191.268 Қатодадан ривоят қилинади:
«Анас ибн Молик розияллоҳу анҳу: «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам кеча ёки кундузнинг бир вақтида аёлларини айланар эдилар. Улар ўн битта эди», деди. Анасга: «Шунга қувватлари етармиди?» дедим. «Биз у зотга ўттиз кишининг қуввати берилган, дер эдик», деди».
145/6 – بَاب: إِذَا جَامَعَ ثُمَّ عَادَ
145.6-боб.
ЖИМОЪ ҚИЛГАЧ, ЯНА такрорлаш ҲАМДА
АЁЛЛАРИНИ АЙЛАНГАЧ, БИТТА ҒУСЛ қилиш ҲАҚИДА
190/267 – وَعَنْهَا رَضِيَ الله عَنْهَا قَالَتْ: كُنْتُ أُطَيِّبُ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم، فَيَطُوفُ عَلَى نِسَائِهِ، ثُمَّ يُصْبِحُ مُحْرِمًا يَنْضَخُ طِيبًا.
190.267 Иброҳим ибн Муҳаммад ибн Мунташир отасидан ривоят қилади:
«Мен буни* Оиша розияллоҳу анҳога зикр қилган эдим: «Абу Абдурраҳмонга Аллоҳ раҳм қилсин! Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга хушбўйлик суртиб қўяр эдим, кейин у зот аёлларини айланар, сўнг хуш бўй уфуриб турган, эҳромга кирган ҳолда тонг оттирар эдилар», деди».
144/5 – بَاب: مَنْ بَدَأَ بِالْحِلَابِ أَوِ الطِّيبِ عِنْدَ الْغُسْلِ
144.5-боб.
(ҒУСЛни) ҲИЛОБдан бошлаш ЁКИ ғусл олдидан ХУШБЎЙланиш ҲАҚИДА
189/258 - عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ الله عَنْهَا قَالَتْ: كَانَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم إِذَا اغْتَسَلَ مِنَ الْجَنَابَةِ، دَعَا بِشَيْءٍ نَحْوَ الْحِلَابِ، فَأَخَذَ بِكَفِّهِ، فَبَدَأَ بِشِقِّ رَأْسِهِ الْأَيـْمَنِ، ثُمَّ الْأَيْسَرِ، فَقَالَ بِـهِمَا عَلَى رَأْسِهِ.
189.258 Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам қачон жунубликдан ғусл қилмоқчи бўлсалар, ҳилобга* ўхшаган нарса олдириб келар эдилар. Кафтлари билан (сув) олиб, бошларининг ўнг тарафи, кейин сўл тарафидан бошлар, сўнгра иккала кафтлари билан бошларининг ўртасидан қуяр эдилар».
* Ҳилоб – битта туянинг сути сиғадиган ҳажмдаги идиш.