102/2. Али розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам агар намозни бошласалар:

لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ ظَلَمْتُ نَفْسِي وَعَمِلْتُ سُوءً فَاغْفِرْ لِي إِنَّهُ لاَ يُغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ أَنْتَ وَجَّهْتُ وَجْهِيَ ... إِلَى آخِرِهِ

«Ла илаҳа илла анта субҳанака золамту нафсий ва ъамилту суъан фағфирлий, иннаҳу ла йағфируз зунуба илла анта, важжаҳту важҳий»ни охиригача ўқир эдилар».

Имом Байҳақий ривоятлари.

Бу ҳадис заифдир, чунки Алидан ривоят қилган ровий Ҳорис ал-Аъварни ёлғончи эканига иттифоқ қилинган. Шаъбий, Ҳорис ёлғончи эди, деб айтган.