233/17. Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам ётишга шайлансалар:

الْحَمْدُ للهِ الَّذِي كَفَانِي وَآوَانِي وَأَطْعَمَنِي وَسَقَانِي وَالَّذِي مَنَّ عَلَيَّ فَأَفْضَلَ وَالَّذِي أَعْطَانِي فَأجْزَلَ، الْحَمْدُ للهِ عَلَى كُلِّ حَالٍ؛ اللهُمَّ رَبَّ كُلِّ شَيْءٍ وَمَلِيكَهُ وَإِلَهَ كُلِّ شَيْءٍ أَعُوذُ بِكَ مِنَ النَّارِ

«Алҳамду лиллаҳиллазий кафааний ва ааваний ва атъаманий ва сақоний валлазий манна ъалаййа фаафзола валлазий аътоний фаажзала. Алҳамду лиллаҳи ъала кулли ҳал. Аллоҳумма робба кулли шай`ин ва малийкаҳу ва илаҳа кулли шай`ин. Аъузу бика минан нар», деб айтардилар».

(Маъноси: Менга кифоя қилгудек нарса ва маскан берган, мени таомлантирган, ичимлик билан сийлаган ва менга афзал нарсаларни бериб, тўла-тўкис қилган Аллоҳга ҳамд бўлсин. Ҳар қандай ҳолатда Аллоҳга ҳамд бўлсин. Эй Раббим, Сен ҳар бир нарсанинг тарбиячиси, молики ва ҳар бир нарсанинг илоҳисан. Сенинг номинг ила дўзахдан паноҳ тилайман.)

Абу Довуд ривоятлари.