243/27. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳиссалом қачон тўшакларига ётмоқчи бўлсалар:

اللهُمَّ امْتِعْنِي بِسَمْعِي وَبَصَرِي وَاجْعَلْهُمَا الوَارِثَ مِنِّي وَانْصُرْنِي عَلَى عَدُوِّي وَأرِنِي مِنْهُ ثَأْرِي؛ اللهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ غَلَبَةِ الدَّينِ وَمِنَ الْجُوعِ فَإِنَّهُ بِئْسَ الضَّجِيعُ

«Аллоҳумма амтиъний бисамъий ва басорий важъалҳумал вариса минний, вансурний ъала ъадуввий ва ариний минҳу са`рий. Аллоҳумма инний аъузу бика мин ғолабатид дайни ва минал жуъи фаиннаҳу би`саз зожииъ», деб айтардилар.

(Маъноси: Аллоҳим, қулоғим ва кўзимни фойдаланишим учун қолдириб, уларни менга меросхўр қил (яъни, ўлгунимча, саломат қил) ва душманларимга қарши менга ёрдам бер ва ўч олишни менга кўрсат. Эй Раббим, менга қарз ғолиб келиши ва очликдан Сенинг номинг ила паноҳ тилайман. Чунки очлик ёмон ётиб қоладиган ҳамроҳдир.)

Ибн Сунний ривоятлари.