Гаровга олинган уловни, агар нафақа қилаётган бўлса, минаверади. Гаровга олинган соғин ҳайвоннинг сутини, агар нафақа қилаётган бўлса, ичаверади. Миниб, сутини ичаётган кишига нафақа лозимдир. (Яъни, гаровга берган (киши) муҳлат қўймайди, фойдаланувчи муҳлатни кечга сурмайди. Балки гаровга олувчи ундан фойдаланиб, ўша нарсага маблағ сарф қилади.)
Абу Ҳурайра (розияллоҳу анҳу)дан қилинган ривоят.
* الظَّهْرُ يُرْكَبُ بِنَفَقَتِهِ، إِذَا كَانَ مَرْهُونًا، وَلَبَنُ الدَّرّ يُشْرَبُ بِنَفَقَتِهِ، إِذَا كَانَ مَرْهُونًا. وَعَلَى الَّذِى يرْكَبُ وَيَشْرَبُ النَّفَقَة.
(رواه أبو هريرة)