Абу Бурайда розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Мадинага келганларида Салмон Форсий у зотнинг ҳузурларига дастурхон билан борди. Унда ҳўл мева бор эди. У таомни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига қўйди. У зот: «Эй Салмон нима бу?», дедилар. У: «Бу сиз ва асҳобларингизга садақа», деди. У зот: «Буни ол! Биз садақа емаймиз», дедилар. Салмон дастурхонни йиғиштириб олди. Эртасига яна худди шу йўсинда тоамни келтириб, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига қўйди. У зот: «Эй Салмон нима бу?», дедилар. У: «Сизга ҳадя», деди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам саҳобаларига: «(Буни ейиш учун) кенгроқ ўтиринглар», дедилар. Салмон Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг орқаларидаги (нубувват) хотамини (пайғамбарлик муҳрини) кўрди ва у зотга иймон келтирди. У яҳудийлар қўлида қул эди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уни яҳудийлардан фалон дирҳамга сотиб олдилар. Шунингдек, берилган пулга қўшимча тарзда яҳудийларга хурмо дарахтларини экиб, ўша дарахтлар ҳосил бергунича Салмон хурмозорда ишлаш шарти билан озод қилинди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам (шартда келишилган) хурмо дарахтларидан биттадан ташқари ҳаммасини экдилар. (Экилмай қолган) биттасини Умар экди. Ўша экилган йилининг ўзида (одатдан ташқари ўлароқ) барча дарахтлар ҳосилга кирди. Фақат битта дарахт ҳосил бермади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ҳосил бермаган дарахт иши нима бўлди?», дедилар. Умар: «Эй Аллоҳнинг Расули, у дарахтни мен эккан эдим», деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам дарахтни ердан суғуриб олиб, қайта экдилар ва дарахт ўша йили ҳосил берди».
21- حَدَّثَنَا أَبُو عَمَّارٍ الْحُسَيْنُ بْنُ حُرَيْثٍ الْخُزَاعِيُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ حُسَيْنِ بْنِ وَاقِدٍ، حَدَّثَنِي أَبِي، قَالَ: حَدَّثَنِي عَبْدُ اللهِ بْنُ بُرَيْدَةَ، قَالَ: سَمِعْتُ أَبِي بُرَيْدَةَ، يَقُولُ: جَاءَ سَلْمَانُ الْفَارِسِيُّ إِلَى رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، حِينَ قَدِمَ الْمَدِينَةَ بِمَائِدَةٍ عَلَيْهَا رُطَبٌ، فَوَضَعَهَا بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، فَقَالَ: يَا سَلْمَانُ مَا هَذَا ؟ فَقَالَ: صَدَقَةٌ عَلَيْكَ، وَعَلَى أَصْحَابِكَ، فَقَالَ: ارْفَعْهَا، فَإِنَّا لا نَأْكُلُ الصَّدَقَةَ، قَالَ: فَرَفَعَهَا، فَجَاءَ الْغَدَ بِمِثْلِهِ، فَوَضَعَهُ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، فَقَالَ: مَا هَذَا يَا سَلْمَانُ ؟ فَقَالَ: هَدِيَّةٌ لَكَ، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم لأَصْحَابِهِ: ابْسُطُوا ثُمَّ نَظَرَ إِلَى الْخَاتَمِ عَلَى ظَهْرِ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، فَآمَنَ بِهِ، وَكَانَ لِلْيَهُودِ فَاشْتَرَاهُ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم، بِكَذَا وَكَذَا دِرْهَمًا عَلَى أَنْ يَغْرِسَ لَهُمْ نَخْلا، فَيَعْمَلَ سَلْمَانُ فِيهِ، حَتَّى تُطْعِمَ، فَغَرَسَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم، النَّخلَ إِلَّا نَخْلَةً وَاحِدَةً، غَرَسَهَا عُمَرُ فَحَمَلَتِ النَّخْلُ مِنْ عَامِهَا، وَلَمْ تَحْمِلْ نَخْلَةٌ، فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم: مَا شَأْنُ هَذِهِ النَّخْلَةِ ؟ فَقَالَ عُمَرُ: يَا رَسُولَ اللهِ، أَنَا غَرَسْتُهَا، فَنَزَعَهَا رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم، فَغَرَسَهَا فَحَمَلَتْ مِنْ عَامِهَا