Омир отаси Саъд розияллоҳу анҳудан ривоят қилади:
«Саъд розияллоҳу анҳу айтади: «Хандақ кунида Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васалламнинг кулганларини кўрдим. Ҳатто озиқ тишлари кўриниб кетди. Омир айтади: «(Отамга) у зотнинг кулишлари қандай бўлди?», дедим. (Отам): «(Кофир) кишида қалқон бўларди. Саъд (яъни мен) отувчи мерган эди(м). Кофир бундай бундай қилиб қалқон билан пешона-юзини тўсарди. Саъд (ўқдондан) ўқни чиқариб (камон ипига) қўйди. Ҳалиги кофир бошини кўтарган эди, Саъд унга ўқ узди ва мўлжалда адашмади яъни пешонасига тегди. Ҳалиги кофир оёғи осмонда бўлиб ерга қулади ва оёғини кўтарди. Шунда Набий соллоллоҳу алайҳи васаллам кулдилар, ҳатто тишларининг оқи кўринди», деди».
234- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ بَشَّارٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللهِ الأَنْصَارِيُّ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ اللهِ بْنُ عَوْنٍ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ الأَسْوَدِ، عَنْ عَامِرِ بْنِ سَعْدٍ، قَالَ: قَالَ سَعْدٌ: لَقَدْ رَأَيْتُ النَّبِيَّ صلى الله عليه وسلم، ضَحِكَ يَوْمَ الْخَنْدَقِ حَتَّى بَدَتْ نَوَاجِذُهُ قَالَ: قُلْتُ: كَيْفَ كَانَ ؟ قَالَ: كَانَ رَجُلٌ مَعَهُ تُرْسٌ، وَكَانَ سَعْدٌ رَامِيًا، وَكَانَ يَقُولُ كَذَا وَكَذَا بِالتُّرْسِ يُغَطِّي جَبْهَتَهُ، فَنَزَعَ لَهُ سَعْدٌ بِسَهْمٍ، فَلَمَّا رَفَعَ رَأْسَهُ رَمَاهُ فَلَمْ يُخْطِئْ هَذِهِ مِنْهُ يَعْنِي جَبْهَتَهُ وَانْقَلَبَ الرَّجُلُ، وَشَالَ بِرِجْلِهِ: فَضَحِكَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم حَتَّى بَدَتْ نَوَاجِذُهُ قَالَ: قُلْتُ: مِنْ أَيِّ شَيْءٍ ضَحِكَ ؟ قَالَ: مِنْ فِعْلِهِ بِالرَّجُلِ