Ибн Аббос розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«Набий соллоллоҳу алайҳи васалламнинг қироатлари шу даражада эдики у зот уйда бўлсалар ҳужрадаги одам у зотнинг қироатларини эшитиши мумкин эди».
321- حَدَّثَنَا عَبْدُ اللهِ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ، قَالَ: حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ حَسَّانَ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ أَبِي الزِّنَادِ، عَنْ عَمْرِو بْنِ أَبِي عَمْرٍو، عَنْ عِكْرِمَةَ، عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، قَالَ: كَانَتْ قِرَاءَةُ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم، رُبَّمَا يَسْمَعُهَا مَنْ فِي الْحُجْرَةِ وَهُوَ فِي الْبَيْتِ
Муторриф ибн Абдуллоҳ ибн Шиххир отасидан ривоят қилади:
«Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига келдим. У зот намоз ўқиётган эдилар. Йиғлаганларидан қоринларидан қозонинг овозига ўхшаган овоз чиқарди».
322- حَدَّثَنَا سُوَيْدُ بْنُ نَصْرٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ اللهِ بْنُ الْمُبَارِكِ، عَنْ حَمَّادِ بْنِ سَلَمَةَ، عَنْ ثَابِتٍ، عَنْ مُطَرِّفٍ وَهُوَ ابْنُ عَبْدِ اللهِ بْنِ الشِّخِّيرِ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: أَتَيْتُ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم وَهُوَ يُصَلِّي، وَلِجَوْفِهِ أَزِيزٌ كَأَزِيزِ الْمِرْجَلِ مِنَ الْبُكَاءِ
Абдуллоҳ ибн Масъуд розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам менга: «Менга қироат қилиб бер», дедилар. Мен: «Эй Аллоҳнинг Расули, сизга нозил қилинган бўлса-ю, мен ўқиб бераманми?», дедим. У зот: «Мен ўзимдан бошқа кишидан эшитишни яхши кўраман», дедилар. Мен Нисо сурасини ўқидим «Сени уларнинг ҳаммасига гувоҳ этиб келтирган чоғимизда»[1], деган оятга келганда у зотга қарасам кўз ёш тўкаётган эканлар».
[1] Нисо сураси, 41 оят.
323- حَدَّثَنَا مَحْمُودُ بْنُ غَيْلانَ، قَالَ: حَدَّثَنَا مُعَاوِيَةُ بْنُ هِشَامٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا سُفْيَانُ، عَنِ الأَعْمَشِ، عَنِ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ عُبَيْدَةَ، عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ مَسْعُودٍ، قَالَ: قَالَ لِي رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم: اقْرَأْ عَلَيَّ فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللهِ، أَقَرَأُ عَلَيْكَ وَعَلَيْكَ أُنْزِلَ، قَالَ: إِنِّي أُحِبُّ أَنْ أَسْمَعَهُ مِنْ غَيْرِي، فَقَرَأْتُ سُورَةَ النِّسَاءِ، حَتَّى بَلَغْتُ وَجِئِنَا بِكَ عَلَى هَؤُلاءِ شَهِيدًا، قَالَ: فَرَأَيْتُ عَيْنَيْ رَسُولِ اللهِ تَهْمِلَانِ
Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васалламнинг даврларида бир куни қуёш тутилди. Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам туриб намоз ўқидилар. (Қиёмнинг узунлигидан) ҳеч рукуъ қилмадилар. Сўнг рукуръ қилиб, (рукуъларининг узунлигидан) ҳеч (рукуъдан) бошларини кўтармадилар. Сўнг бошларини кўтариб, (қиёмларининг узунлигидан) ҳеч сажда қилмадилар. Сўнг сажда қилиб, (саждаларининг узунлигидан) ҳеч (саждадан) бошларини кўтармадилар. Сўнг бошларини) кўтариб, (жалсаларининг узунлигидан) ҳеч сажда қилмадилар. Сўнг сажда қилиб, (саждаларининг узунлигидан) ҳеч (саждадан) бошларини кўтармадилар ва пуфлар ва йиғлар эдилар. Сўнгра: «Роббим, сен мен уларнинг ичида бўлганимда, уларни азобламасликка менга ваъда қилмабмидинг?! Улар истиғфор айтсалар, уларни азобламасликка менга ваъда қилмабмидинг?! Биз истиғфор айтамиз» дедилар. У зот икки ракат ўқиб бўлгач қуёш очилди. Сўнг у зот туриб Аллоҳга ҳамд ва сано айтдилар ва «Қуёш ва ой Аллоҳнинг оят-аломатларидан икки аломатидир. Улар бировнинг ўлими ёки ҳаёти туфайли тутилмайди. Агар улар тутилса, Аллоҳ таолонинг зикрига шошилинглар», дедилар».
324- حَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ، قَالَ: حَدَّثَنَا جَرِيرٌ، عَنْ عَطَاءِ بْنِ السَّائِبِ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ عَمْرٍو، قَالَ: انْكسفَتِ الشَّمْسُ يَوْمًا عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، فَقَامَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم يُصَلِّي، حَتَّى لَمْ يَكَدْ يَرْكَعُ ثُمَّ رَكَعَ، فَلَمْ يَكَدْ يَرْفَعُ رَأْسَهُ، ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ، فَلَمْ يَكَدْ أَنْ يَسْجُدَ، ثُمَّ سَجَدَ فَلَمْ يَكَدْ أَنْ يَرْفَعَ رَأْسَهُ، ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ، فَلَمْ يَكَدْ أَنْ يَسْجُدَ، ثُمَّ سَجَدَ فَلَمْ يَكَدْ أَنْ يَرْفَعَ رَأْسَهُ، فَجَعَلَ يَنْفُخُ وَيَبْكِي، وَيَقُولُ: رَبِّ أَلَمْ تَعِدْنِي أَنْ لا تُعَذِّبَهُمْ وَأَنَا فِيهِمْ ؟ رَبِّ أَلَمْ تَعِدْنِي أَنْ لا تُعَذِّبَهُمْ وَهُمْ يَسْتَغْفِرُونَ ؟ وَنَحْنُ نَسْتَغْفِرُكَ فَلَمَّا صَلَّى رَكْعَتَيْنِ انْجَلَتِ الشَّمْسُ، فَقَامَ فَحَمِدَ اللَّهَ تَعَالَى، وَأَثْنَى عَلَيْهِ، ثُمَّ قَالَ: إِنَّ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ آيَتَانِ مِنْ آيَاتِ اللهِ لا يَنْكَسِفَانِ لِمَوْتِ أَحَدٍ وَلا لِحَيَاتِهِ، فَإِذَا انْكَسَفَا، فَافْزَعُوا إِلَى ذِكْرِ اللهِ تَعَالَى
Ибн Аббос розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам жони узилаётган қизчаларини олиб бағирларига босдилар ва уни олдиларига қўйдилар. Қизча у зотнинг қўлларида вафот қилди. Умму Айман бақириб йиғлади. Набий соллоллоҳу алайҳи васаллам: «Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурида (бақириб) йиғлаяпсанми?», дедилар. У: «Сизни ҳам йиғлаятганингизни кўрмаяпманми?», деди. У зот: «Мен йиғламаяпман. Бу (кўз ёш Аллоҳнинг) раҳмати. Мўмин ҳар қандай ҳолда ҳам барча яхшилликда бўлади. Унинг нафси танасидан олинаётганда ҳам у Аллоҳ таолога ҳамд айтади», дедилар».
325- حَدَّثَنَا مَحْمُودُ بْنُ غَيْلانَ، قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو أَحْمَدَ، قَالَ: حَدَّثَنَا سُفْيَانُ، عَنْ عَطَاءِ بْنِ السَّائِبِ، عَنْ عِكْرِمَةَ، عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، قَالَ: أَخَذَ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم ابْنَةً لَهُ تَقْضِي فَاحْتَضَنَهَا فَوَضَعَهَا بَيْنَ يَدَيْهِ، فَمَاتَتْ وَهِيَ بَيْنَ يَدَيْهِ وَصَاحَتْ أُمُّ أَيْمَنَ، فَقَالَ يَعْنِي صلى الله عليه وسلم: أَتَبْكِينَ عِنْدَ رَسُولِ اللهِ ؟ فَقَالَتْ: أَلَسْتُ أَرَاكَ تَبْكِي ؟ قَالَ: إِنِّي لَسْتُ أَبْكِي، إِنَّمَا هِيَ رَحْمَةٌ، إِنَّ الْمُؤْمِنَ بِكُلِّ خَيْرٍ عَلَى كُلِّ حَالٍ، إِنَّ نَفْسَهُ تُنْزَعُ مِنْ بَيْنِ جَنْبَيْهِ، وَهُوَ يَحْمَدُ اللَّهَ تعالى
Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам Усмон ибн Мазъунни ўлик ҳолида ўпдилар. Ўпганларида йиғлаётган эдилар – ёки кўзлари ёшланган эди –».
326- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ بَشَّارٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ مَهْدِيٍّ، قَالَ: حَدَّثَنَا سُفْيَانُ، عَنْ عَاصِمِ بْنِ عُبَيْدِ اللهِ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ عَائِشَةَ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم، قَبَّلَ عُثْمَانَ بْنَ مَظْعُونٍ وَهُوَ مَيِّتٌ وَهُوَ يَبْكِي أَوْ قَالَ: عَيْنَاهُ تَهْرَاقَانِ
Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам қизларининг (дафнида) иштирок этдик. Расулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам қабр олдида ўтирган эдилар. Қарасам кўзларидан ёш тўкилаётган экан. У зот: «Орангизда тунда (аёлига) яқинлик қилмаган борми?», дедилар. Абу Толҳа: «Мен», деди. У зот: «Туш», дедилар. У (маййитни қўйиш учн) қабрига тушди».
327- حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ بْنُ مَنْصُورٍ، قَالَ: أَخْبَرَنَا أَبُو عَامِرٍ، قَالَ: حَدَّثَنَا فُلَيْحٌ وَهُوَ ابْنُ سُلَيْمَانَ، عَنْ هِلالِ بْنِ عَلِيٍّ، عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ، قَالَ: شَهِدْنَا ابْنَةً لِرَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، وَرَسُولُ اللهِ جَالِسٌ عَلَى الْقَبْرِ، فَرَأَيْتُ عَيْيَنْهِ تَدمَعَانِ، فَقَالَ: أَفِيكُمْ رَجُلٌ لَمْ يُقَارِفِ اللَّيْلَةَ ؟، قَالَ أَبُو طَلْحَةَ: أَنَا، قَالَ: انْزِلْ فَنَزَلَ فِي قَبْرِهَا