Жобир ибн Абдуллоҳ розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:

«Биз – Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобалари – фақат ҳажга деб эҳром боғладик. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам зулҳижжа ойидан тўрт кун ўтганда келиб, бизларни эҳромдан чиқишга буюрдилар. У зот: «Эҳромдан чиқинглар, аёлларга яқинлик қилаверинглар», дедилар – Ато: «Буни уларга шарт қилмадилар, ҳалол қилдилар, холос», дейди – Биз: «Арафагача беш кун бор, холос. Бизни аёлларимизга қўшилиб, закаримиздан маний томганча келишга буюрдилар‑ку», дедик. – Жобир қўли билан ишора қилди. Унинг қўлини қимирлатиб ишора қилгани ҳамон кўз ўнгимда – Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам орамизда туриб: «Сизларнинг Аллоҳга энг кўп тақво қиладиганингиз, энг ростгўйингиз ва энг эзгуингиз эканимини биласизлар. Ҳадийим бўлмаганида, сизлар эҳромдан чиққандек эҳромдан чиқардим. Бундай бўлишини билганимда, ҳадий ҳайдаб келмасдим. Эҳромдан чиқинглар», дедилар. Биз эҳромдан чиқдик, эшитдик ва итоат қилдик.

Алий ҳам закот йиғишдан келиб қолди. У зот: «Сен нимага эҳром боғладинг?» дедилар. «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам нимага эҳром боғлаган бўлсалар, ўшанга», деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга: «Ҳадий атагин-да, эҳромда қолавер», дедилар. Алий у зотга (деб ҳайдаб келган) ҳадийни берди. Суроқа ибн Молик ибн Жуъшум: «Эй Аллоҳнинг Расули, бу фақат шу йил учунми ёки тоабадми?» деди. У зот: «Тоабад», дедилар».

Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.