Анас розияллоҳу анҳу сўзлаб берди:

«Сафийя Диҳянинг чекига тушган эди. Уни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларида мақтай бошлашди, «Асирлар ичида унақасини кўрмадик», дейишди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Диҳяга одам жўнатиб, (Сафийянинг) эвазига унга истаганини бердилар.* Сўнг уни (Сафийяни) онамга топшириб, «Уни (уст-бошини) тузатгин», дедилар. Кейин Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Хайбардан чиқдилар. Уни уловларига қўйиб, ўзлари (ерга) тушиб олдилар. Сўнг унга чодир тикдилар. Тонг отганда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Кимда ортиқча егулик бўлса, бизга олиб келсин», дедилар. Одамлар ортган хурмо ва талқонларини олиб кела бошлашди. Сўнг ундан ҳайс* қилишди. (Ҳамма) ўша ҳайсдан еб, ёнларидаги ёмғирдан ҳосил бўлган ҳовуздан ичишар эди. Мана шу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг унга қилиб берган валималари бўлди.

Кейин йўлга тушдик. Мадинанинг деворлари кўрингач, у томон ошиқиб, уловимизни тезладик. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳам уловларини тезладилар. Сафийя у зотнинг ортларида эди, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уни мингаштириб олгандилар. Шу пайт Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг уловлари қоқилиб кетиб, у зот йиқилиб тушдилар, у (Сафийя) ҳам йиқилди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам туриб, уни тўсгунларича бирор киши у зотга ҳам, унга ҳам қарамай турди. Кейин биз у зотнинг олдиларига бордик. У зот: «Зарар кўрмадик», дедилар. Мадинага кириб бордик. У зотнинг ёш аёллари уни (Сафийяни) кўргани чиқишди, йиқилганига хурсанд бўлишди».*

Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.

* Бу ерда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга Сафийянинг гўзаллиги ҳам айтилгани эсга олинмоқа. Аммо у зотнинг унга уйланишларига асосий туртки бўлган омил бу эмас, чунки бошқа ривоятларда бу никоҳ аввало ижтимоий­сийёсий сабаблар туфайли бўлгани айтилган.

* Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг завжалари оддий инсон сифатида, аёл сифатида рашклари келиб, беихтиёр шу ҳолатга тушишган.