Нуъмон ибн Баширдан ривоят қилинади:

«Бу кишининг онаси Бинт Равоҳа унинг отасидан бериладиган совғадан бир қисмини ўз ўғлига сўрабди. У эса буни бир йил чўзиб юрибди. Кейин бу унга маъқул келибди. Шунда (онаси): «Ўғлимга ҳиба қилган нарсангга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни гувоҳ қилмагунингча рози бўлмайман», дебди.

(Нуъмон розияллоҳу анҳу айтади) «Кейин отам мени қўлимдан тутиб, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга олиб борди. Мен у пайтда ёш бола эдим. У: «Эй Аллоҳнинг Расули, мана бунинг онаси Бинт Равоҳа унинг ўғлига ҳиба қилган нарсамга сизни гувоҳ қилсамгина хурсанд бўлади», деди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Эй Башир, сенинг бундан бошқа боланг ҳам борми?» дедилар. У: «Ҳа», деди. У зот: «Уларнинг ҳаммасига ҳам худди шундай ҳиба қилдингми?», дедилар. У: «Йўқ», деди. У зот: «Ундай бўлса, мени гувоҳ қилма, чунки мен ноҳақ ишга гувоҳ бўлмайман», дедилар».

Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.