Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳу айтади:

«Ҳузайллик икки аёл уришиб қолишди. Бири бошқасига тош отиб, унинг ўзини ҳам, қорнидагини ҳам ўлдириб қўйди. (Икки тарафнинг вакиллари) Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга бориб довлашишди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳомиланинг дияси учун яхши бир қул ёки чўри тўлашга ҳукм чиқардилар, (ўлган) аёлнинг диясини бунинг (ўлдирган аёлнинг) оқилалари зиммасига ҳукм қилдилар, (ўлган аёлнинг) ўғли ва унга яқинларни меросхўр қилдилар. Шунда Ҳамал ибн Нобиға Ҳузайлий: «Эй Аллоҳнинг Расули, қандай қилиб унга товон тўлайман? Ахир у еб-ичмаган, гапирмаган, товуш чиқармаган бўлса? Бу кабилар доим ташлаб юборилган бўлса!», деди. У сажъ* қилиб гапиргани учун Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Бу коҳинларнинг оғайниси экан‑ку», дедилар».

Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.

Изоҳ: Сажъ деб насрий қофияга айтилади. Сажъда жумлалар шеърий вазнсиз бўлса ҳам, қофияли қилиб тузилади. Ҳамал ибн (Молик ибн) Нобиғанинг гаплари ҳам қофияли, сажъли бўлган. Одатда коҳинлар шунақа қофияли гап айтгани учун Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам уни ўшаларга ўхшатганлар.