Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Умму Ҳаром – у Анаснинг холаси эди – шундай деди: «Бир куни Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам бизникига келдилар, олдимизда қайлула қилдилар ва кулиб уйғондилар. «Нимага куляпсиз, эй Аллоҳнинг Расули? Ота-онам сизга фидо бўлсин», дедим. «Менга умматимдан бир қавм кўрсатилди. Улар тахтдаги подшоҳлардек бўлиб денгизнинг ўртасида кетаётирлар», дедилар. «Дуо қилинг, Аллоҳ мени ҳам ўшалардан қилсин», дедим. «Албатта, сен ўшалардансан», дедилар. Кейин ухлаб, яна кулиб уйғондилар. У зотдан сўраган эдим, худди олдинги гапларини айтдилар. «Дуо қилинг, Аллоҳ мени ҳам ўшалардан қилсин», дедим. «Сен биринчилардансан», дедилар».
Кейинчалик Убода ибн Сомит унга уйланди ва денгизда ғазотга чиққанида уни ўзи билан олиб кетди. (Соҳилга) келгач, унга хачир олиб келишди. Минган эди, (хачир) уни устидан йиқитиб юбориб, бўйни синди».
Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.
357 - عَنْ أُمِّ حَرَامٍ وَهِيَ خَالَةُ أَنَسٍ قَالَتْ: أَتَانَا النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم يَوْمًا، فَقَالَ عِنْدَنَا، فَاسْتَيْقَظَ وَهُوَ يَضْحَكُ، فَقُلْتُ: مَا يُضْحِكُكَ يَا رَسُولَ اللهِ؟ بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي، قَالَ: «أُرِيتُ قَوْمًا مِنْ أُمَّتِي يَرْكَبُونَ ظَهْرَ الْبَحْرِ كَالْمُلُوكِ عَلَى الْأَسِرَّةِ»، فَقُلْتُ: ادْعُ اللهَ أَنْ يَجْعَلَنِي مِنْهُمْ، قَالَ: «فَإِنَّكِ مِنْهُمْ»، قَالَتْ: ثُمَّ نَامَ، فَاسْتَيْقَظَ أَيْضًا وَهُوَ يَضْحَكُ، فَسَأَلْتُهُ، فَقَالَ مِثْلَ مَقَالَتِهِ، فَقُلْتُ: ادْعُ اللهَ أَنْ يَجْعَلَنِي مِنْهُمْ، قَالَ: «أَنْتِ مِنَ الْأَوَّلِينَ»، قَالَ: فَتَزَوَّجَهَا عُبَادَةُ بْنُ الصَّامِتِ بَعْدُ، فَغَزَا فِي الْبَحْرِ فَحَمَلَهَا مَعَهُ، فَلَمَّا أَنْ جَاءَتْ قُرِّبَتْ لَهَا بَغْلَةٌ فَرَكِبَتْهَا فَصَرَعَتْهَا، فَانْدَقَّتْ عُنُقُهَا.
[خ 2789، م 1912، ت 1645، س 3171، د 2490، جه 2776].