Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:

«Тушимда қўлимда бир парча ипак бор эмиш. У жаннатнинг қаерини хоҳласам, ўша жойга мени учириб олиб борар экан. Мен буни Ҳафсага айтиб берган эдим, у Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга айтиб берибди. Шунда у зот: «Мен Абдуллоҳни солиҳ киши деб биламан», дебдилар».

Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.