Алий ибн Абу Толибдан ривоят қилинади:
«Кимки бизда Аллоҳнинг Китоби ва мана бу саҳифадан бошқа – саҳифа қиличининг ғилофига илинган эди – биз ўқийдиган нарса борлигини даъво қилса, ёлғон айтибди. Бунда туянинг ёшлари ва жароҳатларга* оид гаплар бор. Яна унда Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг «Мадина Айр билан Савр ўртасида ҳарамдир. Кимки унда бидъат пайдо қилса ёки бидъатчига бошпана берса, унга Аллоҳнинг, фаришталарнинг ва барча одамларнинг лаънати бўлсин! Қиёмат куни Аллоҳ ундан фарзни ҳам, нафлни ҳам қабул қилмайди. Мусулмонларнинг кафолати бирдир, буни уларнинг энг оддийлари ҳам қилаверади. Ким отасидан бошқани отам деб даъво қилса ёки валийларидан бошқага мансуб бўлиб олса, унга Аллоҳнинг, фаришталарнинг ва барча одамларнинг лаънати бўлсин! Қиёмат куни Аллоҳ ундан фарзни ҳам, нафлни ҳам қабул қилмайди», деганлари бор».
Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.
Изоҳ: «Туянинг ёшлари» дегани туядан ёшига қараб кандай закот чиқарилиши масаласи, «жароҳатлар» деганда эса бировга етказилган жароҳат учун тўланадиган товонларнинг ҳукмлари тушунилади.
270 - عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ، فَقَالَ: مَنْ زَعَمَ أَنَّ عِنْدَنَا شَيْئًا نَقْرَؤُهُ إِلَّا كِتَابَ اللهِ وَهَذِهِ الصَّحِيفَةَ، قَالَ: وَصَحِيفَةٌ مُعَلَّقَةٌ فِي قِرَابِ سَيْفِهِ، فَقَدْ كَذَبَ، فِيهَا أَسْنَانُ الْإِبِلِ، وَأَشْيَاءُ مِنَ الْجِرَاحَاتِ، وَفِيهَا قَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم: «الْمَدِينَةُ حَرَمٌ مَا بَيْنَ عَيْرٍ إِلَى ثَوْرٍ، فَمَنْ أَحْدَثَ فِيهَا حَدَثًا، أَوْ آوَى مُحْدِثًا، فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ، لَا يَقْبَلُ اللهُ مِنْهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ صَرْفًا، وَلَا عَدْلًا، وَذِمَّةُ الْمُسْلِمِينَ وَاحِدَةٌ يَسْعَى بِهَا أَدْنَاهُمْ، وَمَنِ ادَّعَى إِلَى غَيْرِ أَبِيهِ، أَوِ انْتَمَى إِلَى غَيْرِ مَوَالِيهِ، فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ، لَا يَقْبَلُ اللهُ مِنْهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ صَرْفًا، وَلَا عَدْلًا».
[خ 111، م 1370، ت 1412، س 4734، د 2034، جه 2658].