Жобир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Муоз Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга намоз ўқир, кейин бориб, қавмига имомлик қилар эди. Бир кеча Набий алайҳиссалом билан бирга хуфтонни ўқиди-да, кейин қавмига бориб, уларга имомлик қилди. Бақара сурасидан бошлади. Шунда бир киши ўгирилиб, салом берди‑да, кейин бир ўзи намозни ўқиб, жўнаб кетди. Унга: «Мунофиқ бўлиб қолдингми, эй фалончи?» дейишди. У: «Аллоҳга қасамки, йўқ! Мен бориб, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга буни албатта айтаман», деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга бориб, «Эй Аллоҳнинг Расули! Бизнинг обкаш туяларимиз бор. Кун бўйи ишлаймиз. Муоз эса сиз билан хуфтонни ўқиб, кейин келиб, Бақара сурасидан бошлаб қолди», деди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Муозга юзланиб, «Эй Муоз! Сен фитначимисан?! Фалон сурани ўқи, фалон сурани ўқи», дедилар».

(Ровий) Суфён айтади: «Амрга: «Абу Зубайр бизга Жобирдан сўзлаб бердики, у «Ваш‑шамси ва дуҳааҳаа», «Вад‑дуҳаа», «Вал‑лайли изаа йағшаа» ва «Саббиҳисма Роббикал аъла»ни ўқи» дедилар», деб айтиб берган экан».

Имом Бухорий, Муслим, Термизий, Насаий, Абу Довуд ва Ибн Можа ривоят қилишган.