1633. Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«Бу киши бир куни қурайшлик йигитлар олдидан ўтдилар. Улар бир тирик қушни тек қўйиб унга (найза) отишаётган эди. Йигитлар ибн Умарни кўриб қолгач тарқалиб кетишди. Ибн Умар: «Буни ким қилди? Ким шундай қилган бўлса Аллоҳ лаънатласин. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳам тирик жонни нишон қилган кишини лаънатлаганлар», деб айтдилар.
Муттафақун алайҳ.
1633 – وَعَنْهُ: أَنَّهُ مَرَّ بفِتْيَانٍ مِنْ قُريْشٍ قَدْ نَصَبُوا طَيْراً وَهُمْ يَرْمُونَهُ، وَقَدْ جَعَلُوا لِصَاحِبِ الطَّيْرِ كُلَّ خَاطِئةٍ مِنْ نَبْلِهِمْ، فَلَمَّا رَأَوُا ابْنَ عُمَرَ تَفَرَّقُوا، فَقَالَ ابْنُ عُمَرَ: مَنْ فَعَلَ هَذَا؟ لَعَنَ اللهُ مَنْ فَعَلَ هذا، إنَّ رسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ لَعَنَ مَنِ اتَّخَذَ شَيْئاً فِيهِ الرُّوحُ غَرَضاً. مُتَّفَقٌ عَلَيهِ [خ 5515، م 1958].
«الْغَرَضُ»: بِفَتْحِ الغَيْنِ الْمُعْجَمَةِ، وَالرَّاءِ، وَهُوَ الهَدَفُ، وَالشَّيءُ الَّذِي يُرْمَى إِلَيهِ.