1636. Абу Масъуд ал-Бадрий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Бир ғуломимни қамчи билан ураётган эдим, ортимдан: «Билиб қўй, эй Абу Масъуд!» деган овозни эшитиб қолдим. Бироқ, ғазабдан овозни танимабман. Яқинлашганда қарасам, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам эканлар. У зот: «Билиб қўй, эй Абу Масъуд! Аллоҳ сенинг устингдан бу ғуломга бўлган қудратингдан кўра қудратлироқдир», дедилар. «Бундан кейин ҳеч қачон бирорта мамлукни урмаганим бўлсин», деб қўйдим».
Бошқа ривоятда: «У зотнинг ҳайбатларидан қўлимдаги қамчи тушиб кетди», бўлиб келган.
Яна бошқа ривоятда:
Мен: «Эй Аллоҳнинг Расули! Аллоҳнинг важҳи учун у озоддир», дедим. Шунда у зот: «Ҳа, агар шундай қилмаганингда, дўзах сени қовжиратар эди [ёки «сени дўзах тутар эди»], дедилар».
Буларнинг ҳаммасини Имом Муслим ривоят қилдилар.
1636 - وَعَنْ أَبِي مَسْعُودٍ البَدْرِيِّ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ قَالَ: كُنْتُ أَضْرِبُ غُلَاماً لِي بِالسَّوطِ، فَسَمِعْتُ صَوتاً مِنْ خَلْفِي: «اعْلَمْ أَبَا مَسْعُودٍ» فَلَمْ أَفْهَمِ الصَّوْتَ مِنَ الْغَضَبِ، فَلَمَّا دَنَا مِنِّي إِذَا هُوَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ، فَإِذَا هُوَ يَقُولُ: «اعْلَمْ أَبَا مَسْعُودٍ: أَنَّ اللهَ أَقْدَرُ عَلَيْكَ مِنْكَ عَلَى هَذَا الغُلَامِ» فَقُلْتُ: لَا أَضْرِبُ مَمْلُوكاً بَعْدَهُ أَبَداً.
وَفِي روَايةٍ: فَسَقَطَ السَّوْطُ مِنْ يَدِي مِنْ هَيْبَتِهِ.
وَفِي رِوَايَةٍ: فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ الله؛ هُوَ حُرٌّ لِوَجْهِ اللهِ تَعَالَى، فَقَالَ: «أَمَا لَوْ لَمْ تَفْعَلْ لَلَفَحَتْكَ النَّارُ»، أَوْ «لَمَسَّتْكَ النَّارُ». [م 1659/35] رَوَاهُ مُسْلِمٌ بِهَذِهِ الرِّوَايَاتِ [1659].