1646. Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Бу киши: «Аллоҳнинг йўлида (бир кишига) от миндириб юбордим. Эгаси уни увол қилди. Мен уни сотиб олмоқчи бўлдим. Уни арзон сотади деб ўйладим. Набий соллаллоҳу алайҳи васалламдан сўраган эдим, у зот: «Сотиб олма, садақангни қайтариб олма, гарчи уни сенга бир дирҳамга берса ҳам. Садақасини қайтариб олган худди қусуғини қайтиб олган кабидир», дедилар».
Муттафақун алайҳ.
1646 - وَعَنْ عُمَرَ بْنِ الخَطَّابِ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ قَالَ: حَمَلْتُ عَلَى فَرَسٍ فِي سَبِيلِ اللهِ، فَأَضَاعَهُ الَّذِي كَانَ عِنْدَهُ، فَأَرَدْتُ أَنْ أَشْتَريَهُ، وَظَنَنْتُ أَنَّهُ يَبِيعُهُ بِرُخْصِ، فسَأَلْتُ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ فَقَالَ: «لَا تَشْتَرِهِ وَلَا تَعُدْ فِي صَدَقَتِكَ وَإِنْ أَعْطَاكَهُ بِدِرْهَمٍ؛ فَإِنَّ الْعَائِدَ فِي صَدَقَتِهِ كَالْعَائِدِ فِي قَيْئِهِ». مُتَّفَقٌ عَلَيْهِ [خ 1490، م 1620].
قَولُهُ: «حَمَلْتُ عَلَى فَرَسٍ فِي سَبِيلِ اللهِ» مَعْنَاهُ: تَصَدَّقْتُ بِهِ عَلَى بَعْضِ الْمُجَاهِدِينَ.