1655. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам шундай дедилар: «Одамзотнинг зинодаги улуши ёзиб қўйилган бўлиб, уни олмай қўймайди. Кўзнинг зиноси қараш, қулоқнинг зиноси эшитиш, тилнинг зиноси сўзлашдир. Қўлнинг зиноси ушлаш, оёқнинг зиноси юриб боришдир. Қалб уни хоҳлаб, истаб туради, фарж эса уни ё рўёбга чиқаради, ё ёлғонга чиқаради».
Муттафақун алайҳ. Бу лафз Муслимники. Бухорий ривоятлари эса қисқароқдир.
1655 - وَعَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ، عَنِ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ قَالَ: كُتِبَ عَلَى ابْنِ آدَمَ نَصِيبُهُ مِنَ الزِّنَا مُدْرِكٌ ذَلِكَ لَا مَحَالَةَ: الْعَيْنَانِ زِنَاهُمَا النَّظَرُ، والأُذُنَانِ زِنَاهُمَا الاِسْتِمَاعُ، وَاللِّسَانُ زِنَاهُ الْكَلَامُ، وَالْيَدُ زِنَاهَا الْبَطْشُ، وَالرِّجْلُ زِنَاهَا الخُطَا، وَالْقَلْبُ يَهْوَى وَيَتَمَنَّى، وَيُصَدِّقُ ذَلِكَ الْفَرْجُ أَوْ يُكَذِّبُهُ» مُتَّفَقٌ عَلَيهِ، وَهَذَا لَفْظُ مُسْلِمٍ، وَرِوَايَةُ الْبُخَارِيِّ مُخْتَصَرَةٌ [خ 6243، م 2657/21].