1675. Асмо розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Бир аёл Набий соллаллоҳу алайҳи васалламдан:
«Эй Аллоҳнинг Расули, қизимга қизамиқ тошиб, сочлари тўкилиб кетди. Мен уни эрга узатмоқчиман. Энди ўша тушиб кетган сочлари ўрнига соч уласам бўладими?» деганида, у Зот:
«Соч уловчи аёлни ҳам, соч улатувчи аёлни ҳам Аллоҳ лаънатласин!» дедилар».
Муттафақун алайҳ.
Бошқа ривоятда: «Соч улагувчи ва соч улатувчи аёлни Аллоҳ лаънатлаган», бўлиб келган.
Имом Бухорий ва Муслим Оиша розияллоҳу анҳодан ҳам худди шу маънодаги бошқа бир ҳадис ҳам ривоят қилишган.
1675 - وَعَنْ أَسْمَاءَ رَضِيَ اللهُ عَنْهَا: أَنَّ امْرَأَةً سَأَلَتِ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ فَقَالَتْ: يَا رَسُولَ اللهِ؛ إِنَّ ابْنَتِي أَصَابَتْهَا الْحَصْبةُ، فَتَمَرَّقَ شَعْرُهَا، وَإِنِّي زَوَّجْتُهَا، أَفَأَصِلُ فِيهِ؟ فَقَالَ: «لَعَنَ اللهُ الْوَاصِلَةَ وَالْمَوْصُولَةَ» مُتَّفَقٌ عَلَيهِ [خ 5941].
وَفِي رِوَايَةٍ: «الوَاصِلَةَ وَالْمُسْتَوصِلَةَ» [خ 5935، م 2122].
قَوْلُهَا: «تَمَرَّقَ» هُوَ بِالرَّاءِ، وَمَعْنَاهُ: انْتَثَرَ وَسَقَطَ، وَ«الْوَاصِلَةُ»: الَّتِي تَصِلُ شَعْرهَا، أَوْ شَعْرَ غَيْرِهَا بِشَعْرٍ آخَرَ. وَ«الْمَوْصُولَةُ»: الَّتِي يُوصَلُ شَعْرُهَا، وَ«الْمُسْتَوصِلَةُ»: الَّتِي تَسْأَلُ مَنْ يَفْعَلُ ذَلِكَ لَهَا.
وَعَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهَا نَحْوُهُ. مُتَّفَقٌ عَلَيهِ [خ 5934، م 2123].