1720-ҳадис

1720. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:

«Жаброил алайҳиссалом Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга маълум вақтда келишни ваъда қилди. Аммо ўша пайт бўлса ҳам, у келмади. У зотнинг қўлларида асо бор эди, уни ташлаб, «Аллоҳ ва Унинг расуллари ваъдасига хилоф қилмайди», дедилар. Қарасалар, сўрилари остида бир итнинг боласи бор экан. Шунда у зот: «Манави ит бу ерга қачон кирди?» дедилар. Мен: «Аллоҳга қасам, уни билмайман», деди. У зот буюрдилар, уни чиқариб ташланди. Шундан кейин Жаброил келди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга: «Мен билан ваъдалашган эдинг. Сени кутиб ўтирдим, келмадинг?» дедилар. Шунда у: «Уйингиздаги ит туфайли кирмадим. Биз ит ва сурат бор уйга кирмаймиз», деди».

Имом Муслим ривояти.

 1720 - وَعَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهَا قَالَتْ: وَاعَدَ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ جِبْرِيلُ عَلَيْهِ السَّلَامُ في سَاعَةٍ أَنْ يَأْتِيَهُ، فَجَاءَتْ تِلْكَ السَّاعَةُ وَلَمْ يَأْتِهِ، قَالَتْ: وَكَانَ بِيَدِهِ عَصاً، فَطَرَحَهَا مِنْ يَدِهِ وَهُوَ يَقُولُ: «مَا يُخْلِفُ اللهُ وَعْدَهُ وَلَا رُسُلُهُ» ثُمَّ الْتَفَتَ، فَإِذَا جِرْوُ كَلْبٍ تَحْتَ سَرِيرِهِ. فَقَالَ: «مَتَى دَخَلَ هَذَا الْكَلْبُ؟» فَقُلْتُ: وَاللهِ؛ مَا دَرَيْتُ بِهِ. فَأَمَرَ بِهِ فَأُخْرِجَ، فَجَاءَهُ جِبْرِيلُ عَلَيْهِ السَّلَامُ: فَقَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ: «وَعَدْتَنى، فَجَلَسْتُ لَكَ وَلَمْ تَأْتِنِي»، فَقَالَ: مَنَعَنِي الْكَلْبُ الَّذِي كَانَ فِي بَيْتِكَ، إنَّا لَا نَدْخُلُ بَيْتاً فِيهِ كَلْبٌ وَلَا صُورَةٌ». رَوَاهُ مُسْلِمٌ [2104].


Улашиш
|
|
Нусха олиш