1727. Анас розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Масжидга тупуриш хатокорликдир. Бу хатонинг каффорати, уни кўмиб қўйишдир», дедилар.
Муттафақун алайҳ.
Бу ўриндаги «кўмиб қўйишдан» мақсад, агар масжид тупроқ ёки қум ёки шунга ўхшаш нарсалар бўлса, тупуриқни ана шулар остига яширишдир.
Абул Маҳосин ар-Рувёний «Баҳр» номли китобларида кўмишдан мақсад, уни масжиддан чиқариб юборишдир. Лекин масжид ерига тош ётқизилган ёки гипс (асфалт ва сементланган) бўлса, уни оёғи билан аксар жоҳиллар каби босқилаб кетишни кўмиш дейилмайди. Балки бу зиёда хатокорлик ва масжидни яна ҳам ифлослантиришдир. Энди босиб кетган киши ўша тупурикни кийими ёки қўли ёки бошқа нарса билан ишқалаб ташламоғи ёки ювмоғи лозим», деб айтдилар.
1727 - عَنْ أَنَسٍ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ: أَنَّ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ قَالَ: «البُصَاقُ فِي الْمَسْجِدِ خَطِيئَةٌ، وَكَفَّارَتُهَا دَفْنُهَا». مُتَّفَقٌ عَلَيهِ [خ 415، م 552].
وَالْمُرَادُ بِدَفْنِهَا: إِذَا كَانَ الْمَسْجِدُ تُرَاباً أَوْ رَمْلًا وَنَحْوَهُ فَيُوَارِيهَا تَحْتَ تُرَابِهِ. قَالَ أَبُو الْمَحَاسِنِ الرُّوْيَانِيُّ فِي كِتَابِهِ «البَحْرُ»: وَقِيلَ: الْمُرَادُ بِدَفْنِهَا إِخْرَاجُهَا مِنَ الْمَسْجِدِ، أَمَّا إِذَا كَانَ الْمَسْجِدُ مُبَلَّطاً أَوْ مُجَصَّصاً، فَدَلَكَهَا عَلَيْهِ بِمَدَاسِهِ أَوْ بِغَيرِهِ كَمَا يَفْعَلُهُ كَثِيرٌ مِنَ الجَاهِلِينَ فَلَيْسَ ذَلِكَ بِدَفْنٍ، بَلْ زِيَادَةٌ فِي الخَطِيئَةِ، وَتَكْثِيرٌ لِلْقَذَرِ فِي الْمَسْجِدِ، وَعَلَى مَنْ فَعَلَ ذَلِكَ أَنْ يَمْسَحَهُ بَعْدَ ذَلِكَ بِثَوْبِهِ أَوْ يَدِهِ أَوْ غَيْرِهِ، أَوْ يَغْسِلَهُ.