1843. Язид ибн Шарик ибн Ториқ розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Алий розияллоҳу анҳу минбарда туриб, бизга хутба қилди. У шундай деяётганини эшитдим: «Аллоҳга қасамки, бизда Аллоҳнинг Китоби ва ушбу саҳифадагидан бошқа ўқиладиган битик йўқ», деди. Кейин уни ёйган эди, қарасак, унда (дия) туяларининг ёши ва жароҳатларга оид масалалар ҳамда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қуйидаги айтган сўзлари экан:
«Мадина Айрдан* Савргача ҳарамдир. Ким унда бир бидъат пайдо қилса ёки бидъатчига жой берса унга Аллоҳнинг, фаришталарнинг, одамларнинг – барча‑барчаларининг лаънати бўлсин! Аллоҳ ундан Қиёмат куни нафлни ҳам, фарзни ҳам қабул қилмайди. Мусулмонларнинг кафиллиги бирдир. Буни уларнинг энг оддийлари ҳам қилаверади. Ким бир мусулмоннинг кафиллигини поймол қилса, унга Аллоҳнинг, фаришталарнинг, одамларнинг – барча‑барчаларининг лаънати бўлсин! Аллоҳ ундан нафлни ҳам, фарзни ҳам қабул қилмайди. Ким отасидан бошқани ота деб даъво қилса ёки мавлоларининг* изнисиз бирор қавмни ўзига валий тутса, унга Аллоҳнинг, фаришталарнинг, одамларнинг – барча‑барчаларининг лаънати бўлсин! Аллоҳ ундан нафлни ҳам, фарзни ҳам қабул қилмайди».
Муттафақун алайҳ.
1843 - وَعَنْ يَزِيدَ بْنِ شَرِيكِ بْنِ طَارِقٍ قَالَ: رَأَيْتُ عَلِيّاً رَضِيَ اللهُ عَنْهُ عَلَى الْمِنْبَرِ يَخْطُبُ، فَسَمِعْتُهُ يَقُولُ: لَا وَاللهِ؛ مَا عِنْدَنَا مِنْ كِتَابِ نَقْرَؤُهُ إِلَّا كِتَابَ اللهِ، وَمَا فِي هَذِهِ الصَّحِيفَةِ فَنَشَرَهَا؛ فَإِذَا فِيهَا أَسْنَانُ الإِبِلِ، وَأَشْيَاءُ مِنَ الجِرَاحَاتِ، وَفِيهَا: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ: «الْمَدِينَةُ حَرَمٌ مَا بَيْنَ عَيْرٍ إِلَى ثَوْرٍ، فَمَنْ أَحْدَثَ فِيهَا حَدَثاً، أَوْ آوَى مُحْدِثاً فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ، لَا يَقْبَلُ اللهُ تَعَالَى مِنْهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ صَرْفاً وَلَا عَدْلًا، ذِمَّةُ الْمُسْلِمِينَ وَاحِدَةٌ، يَسْعَى بِهَا أَدْنَاهُمْ، فَمَنْ أَخْفَرَ مُسْلِماً فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ، لَا يَقْبَلُ اللهُ مِنْهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَدْلًا وَلَا صَرفاً، وَمَنِ ادَّعَى إِلَى غَيْرِ أَبِيهِ، أَوِ انْتَمَى إِلَى غَيْرِ مَوَالِيهِ فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللهِ وَالْمَلَائِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ، لَا يَقْبَلُ اللهُ مِنْهُ يَوْمَ الْقِيَامةِ صَرْفاً وَلَا عَدْلًا». مُتَّفَقٌ عَلَيهِ [خ 6755، م 1370].
«ذِمَّةُ الْمُسْلِمِينَ» أَيْ: عَهْدُهُمْ وَأَمَانَتُهُم، وَ«أَخْفَرَهُ»: نَقَضَ عَهْدَهُ، وَ«الصَّرْفُ»: التَّوْبَةُ، وَقِيلَ: الحِيلَةُ. وَ«الْعَدْلُ»: الفِدَاءُ.