1870-ҳадис

1870. Жобирдан розияллоҳу анҳу ривоят қилинади.

«Бир хурмо ғўласи бор эди. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам (хутба пайти бориб,) унинг ёнида турар эдилар. У зотга минбар қўйилганда хурмо ғўласидан ҳомиласи ўн ойлик туяларнинг товушлари каби (овоз) эшитдик. Ниҳоят, Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам тушиб, унга қўлларини қўйдилар».

Бошқа ривоятда: «Қўлларини қўйдилар шунда у тўхтади», бўлиб келган.

Бошқа ривоятда: Жума куни Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам минбарга ўтирдилар. Шунда у зот ёнида туриб хутба қиладиган хурмо  ёғочи ёрилиб кетгудай бўлиб бўкирди.

Яна бошқа ривоятда: У юпантирилаётган гўдакнинг инграшидек инграй бошлади, Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам тушиб, уни ушладилар ва бағирларига босгандилар,  у худди ёш гўдак каби инграб турган жойида жим бўлиб, тинчиб қолди. У зот: «Ўзи эшитиб юрган зикр учун йиғлади», дедилар».

 

Имом Бухорий ривояти.

1870 - وَعَنْ جَابِرٍ رَضِيَ اللهُ عَنْهُ قَالَ: كَانَ جِذْعٌ يقُومُ إلَيْهِ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ - يَعْني فِي الخُطْبَةِ - فَلَمَّا وُضِعَ الْمِنْبرُ سَمِعْنَا لِلْجذْعِ مِثْلَ أَصْوَاتَ العِشَارِ، حَتَّى نَزَلَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ فَوَضَعَ يَدَهُ عَلَيْهِ.

وَفِي رِوَايَةٍ: فَوَضَعَ يَدَهُ عَلَيهِ فَسَكَنَ [خ 3585].

وَفِي رِوَايةٍ: فَلَمَّا كَانَ يَومُ الجمُعة قَعَدَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ عَلَى الْمِنْبَرِ، فَصَاحَتِ النَّخْلَةُ الَّتِي كَانَ يخْطُبُ عِنْدَهَا حَتَّى كَادَتْ أَنْ تَنْشَقَّ [2095].

وَفِي رِوَايةٍ: فَصَاحَتْ صِيَاحَ الصَّبِيِّ، فَنَزَلَ النَّبيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ، حَتَّى أَخَذَهَا فَضَمَّهَا إلَيْهِ، فَجَعلَتْ تَئِنُّ أَنِينَ الصَّبيِّ الَّذِي يُسَكَّتُ حَتَّى اسْتَقرَّتْ، قَالَ: «بَكَتْ عَلَى مَا كَانَتْ تَسْمَعُ مِنَ الذِّكْرِ» [3584]. رَوَاهُ البُخَارِيُّ [918].


Улашиш
|
|
Нусха олиш