1921. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Жаннатга кирадиган биринчи жамоанинг сурати ой тўлган кечадаги тўлин ойдек бўлади. Улардан кейингилар эса осмондаги энг нурафшон дур юлдуз каби бўлади. Улар бавл ҳам, қазойи ҳожат ҳам қилишмайди, туфлашмайди ҳам, бурун ҳам қоқишмайди. Тароқлари тилла. Терлари мушк. Исириқдонларининг тутатқиси алувва хушбўй увддир.* Уларнинг жуфтлари ҳури ъийндир. Улар бир кишининг хилқатида – оталари Одамнинг суратидалар: бўйига олтмиш зироъ», дедилар.
Муттафақун алайҳ.
Имом Бухорий ва Муслимнинг бошқа ривоятида: У ерда уларнинг идишлари тилла, терлари эса мушк бўлади. Ҳар бирларининг иккитадан жуфти ҳалоли бўлиб, гўзалликларидан гўшт тагидан болдирларининг илиги кўриниб туради.* (Аҳли жаннатнинг) ўрталарида ихтилоф ҳам, бир‑бирини ёмон кўриш ҳам йўқ. Қалблари бир қалбдек. Эртаю кеч Аллоҳга тасбеҳ айтишади».
* Увд – исириққа ўхшаш, тутатиладиган хушбўй чўп.
1921 - وَعَنْهُ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ: «أَوَّلُ زُمْرَةٍ يَدْخُلُونَ الْجنَّةَ عَلَى صُورَةِ الْقَمَرِ لَيْلَةَ الْبَدْرِ، ثُمَّ الَّذِينَ يَلُونَهُمْ عَلَى أَشَدِّ كَوْكَبٍ دُرِّيٍّ فِي السَّمَاءِ إِضَاءَةً: لَا يُبُولُونَ وَلَا يتَغَوَّطُونَ، وَلَا يَتْفُلُونَ، وَلَا يمْتَخِطُون، أَمْشَاطُهُمُ الذَّهَبُ، وَرَشْحُهُمُ الْمِسْكُ، وَمَجَامِرُهُمُ الأُلُوَّةُ - عُودُ الطِّيبِ - أَزْواجُهُمُ الْحُورُ الْعِينُ، عَلَى خَلْقِ رَجُلٍ وَاحِدٍ، عَلَى صُورَةِ أَبِيهِمْ آدَمَ: سِتُّونَ ذِرَاعاً في السَّمَاءِ». مُتَّفَقٌ عَلَيهِ [خ 3327، م 2834/15].
وَفِي رِوَايةٍ للبُخَارِيِّ ومُسْلِمٍ: «آنِيَتُهُمْ فِيهَا الذَّهَبُ، وَرَشْحُهُمُ الْمِسْكُ، وَلِكُلِّ وَاحِدٍ مِنْهُمْ زَوْجَتَانِ يُرَى مُخُّ سُوقِهِمَا مِنْ وَرَاءِ اللَّحْمِ مِنَ الْحُسْنِ، لَا اخْتِلَافَ بَيْنَهُمْ، وَلَا تَبَاغُضَ: قُلُوبهُمْ قَلْبُ رَجُلٍ وَاحِدٍ، يُسَبِّحُونَ اللهَ بُكْرةً وَعَشِيّاً» [خ 3245، م 2834/17].
قَوْلُهُ: «عَلَى خَلْقِ رَجُلٍ وَاحِدٍ» رَوَاهُ بَعْضُهُمْ بِفَتْحِ الخَاءِ وإِسْكَانِ اللَّامِ، وَبَعْضُهُمْ بِضَمِّهِمَا، وَكِلَاهُمَا صَحِيحٌ.