Ибн Умар розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:

"Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Қачон киши биродарига, эй кофир! деса, бу сўз икковидан бирига қайтади. Агар биродари айтганидек бўлса, шундайдир. Борди-ю ундай бўлмаса, айтувчининг ўзига қайтади», дедилар.

Муттафақун алайҳ.

Шарҳ: Мусулмон киши ҳеч қайси қолипга тушмайдиган ножоиз сўзларни гапиришдан қайтарилгандир. Хусусан, бу нарса дин ва ақидаги тегишли бўлса. Бирор мусулмон кишини кофир деб айтиш мумкин эмас. Чунки у одамнинг Аллоҳ наздида қандай мавқеда эканини билмаймиз. Аммо бир киши кофирлигини очиқ эълон қилса ёки динда маълум бўлган хукмни инкор қилса, яъни куфрга очиқ далолат қилувчи нарсада жоиз бўлади.

Ҳадис- амал ўз жинсидан бўлишини баён этгандир. Демак, ким биродарини ботил нарса билан айбласа, туҳмати ўзига қайтади.

Ҳадисдан ўрганганларимиз 

1. Мусулмон киши биродарини риоя қилади, уни куфрда айбламайди.
2. Мусулмон киши ўзи куфрга тушиб қолмаслиги учун бундай туҳматдан сақланади.
3. Жазо ўша амалнинг жинсидан бўлади.
4. Мусулмон киши оғзидан чиқаётган сўзни ўйлаб, таҳлил қилиб, кейин сўзлайди. Одамларни сабабсиз, асоссиз куфрга чиқариб, айбламайди.
5. Ушбу ҳадисдан билимсизлик ила сўзлашнинг хатарли экани ва Исломда сўзнинг аҳамиятини билиб оламиз.