Абдуллоҳ ибн Амр ибн Осс розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам фаҳш сўзловчи ҳам, фаҳш сўзлашга уринувчи ҳам эмасдилар. У зот: «Энг яхшиларингиз – ахлоқи гўзалроғингиздир!» дер эдилар».

Муттафақун алайҳ.

Шарҳ: Расулуллоҳ с.а.в. инсонлар учун гўзал намуна эдилар. У зот қалблари ва нафсларини мўминларга ва хатто мўмин бўлмаганларга ҳам меҳрибонлик қилардилар, мулойимлик ила муносабатда бўлардилар. Ундан ташқари жамодот, наботот ва ҳайвонот оламига ҳам меҳрибон ва шафқатли эдилар. Ҳар бир мусулмон эркак ва муслима аёл Расулуллоҳ с.а.в.га эргашиши лозим бўлган нарса- гўзал хулқ, мулойим қалб, одамлар билан хушмуомалалик ва одобдир. Мана шу сифатлар билан инсондаги иймон мукаммал ўрнашади. Шу каби хулқлар орқали мўмин киши Аллоҳ ҳамда Расулига яқин бўлади.

Ҳадисдан ўрганганларимиз 

1. Гўзал хулқ мусулмон кишига хос сифатларидандир.
2. Расулуллоҳ с.а.в.нинг ҳаётлик пайтларида оғизларидан бирор марта фаҳш ёки хунук сўз чиқмаган.
3. Гўзал хулқлилик орқали Исломда яхши одам деган шарафга муяссар бўлинади.
4. Мусулмон киши сўкиб ҳақорат қилинса, у ҳам шундай жавоб қайтармасликка, балки тилини тийиб, сабр қилишга буюрилган.
5. Агар сизни бирор киши сўкса, унга: "Аллоҳ сени кечирсин", деб айтинг.