Абдуллоҳ ибн Амр ибн Осс розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам фаҳш сўзловчи ҳам, фаҳш сўзлашга уринувчи ҳам эмасдилар. У зот: «Энг яхшиларингиз – ахлоқи гўзалроғингиздир!» дер эдилар».
Муттафақун алайҳ.
Шарҳ: Расулуллоҳ с.а.в. инсонлар учун гўзал намуна эдилар. У зот қалблари ва нафсларини мўминларга ва хатто мўмин бўлмаганларга ҳам меҳрибонлик қилардилар, мулойимлик ила муносабатда бўлардилар. Ундан ташқари жамодот, наботот ва ҳайвонот оламига ҳам меҳрибон ва шафқатли эдилар. Ҳар бир мусулмон эркак ва муслима аёл Расулуллоҳ с.а.в.га эргашиши лозим бўлган нарса- гўзал хулқ, мулойим қалб, одамлар билан хушмуомалалик ва одобдир. Мана шу сифатлар билан инсондаги иймон мукаммал ўрнашади. Шу каби хулқлар орқали мўмин киши Аллоҳ ҳамда Расулига яқин бўлади.
Ҳадисдан ўрганганларимиз
43- وَعَنْ عَبْدِ اللهِ بْنِ عَمْرِو بْنِ العَاصِ رَضِيَ اللهُ عَنْهُمَا قَالَ: لَمْ يَكُنْ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيهِ وَسَلَّمَ فَاحِشًا وَلاَ مُتَفَحِّشًا، وَكَانَ يَقُولُ: «إِنَّ مِنْ خِيَارِكُمْ أَحْسَنَكُمْ أَخْلاَقًا». مُتَّفَقٌ عَلَيهِ.