522.955. Баро ибн Озиб розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам қурбонлик куни намоздан кейин бизга хутба қилиб: «Ким намозимизни ўқиса ва қурбонлигимизни қилса, қурбонликни адо этибди. Ким қурбонликни намоздан олдин сўйса, унинг қурбонлиги йўқ. Чунки у намоздан олдин бўлиб қолибди», дедилар.
Шунда Баронинг тоғаси Абу Бурда ибн Ниёр: «Эй Аллоҳнинг Расули! Мен қўйимни намоздан олдин сўйиб қўйибман. Мен бу кунни еб-ичиш куни, қўйим уйимда сўйиладиган биринчи нарса бўлсин деб, қўйимни сўйиб, намозга келишдан олдин тамадди қилиб олгандим», деди. У зот: «Қўйинг гўшт (учун сўйилган) қўйдир», дедилар. У: «Эй Аллоҳнинг Расули! Бизнинг урғочи жазаъамиз бор, у мен учун иккита қўйдан ҳам яхшироқ, ўша менинг номимдан ўтадими?» деди. У зот: «Ҳа! Лекин сендан кейин бошқа ҳеч кимнинг номидан ўтмайди», дедилар».
522/955 – وَعَنْهُ رَضِيَ الله عَنْهُ قالَ: خَطَبَنَا النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم يَوْمَ الْأَضْحَى بَعْدَ الصَّلَاةِ، فَقَالَ: «مَنْ صَلَّى صَلَاتَنَا، وَنَسَكَ نُسُكَنَا، فَقَدْ أَصَابَ النُّسُكَ، وَمَنْ نَسَكَ قَبْلَ الصَّلَاةِ، فَإِنَّهُ قَبْلَ الصَّلَاةِ، وَلَا نُسُكَ لَهُ». فَقَالَ أَبُو بُرْدَةَ بْنُ نِيَارٍ، خَالُ الْبَرَاءِ: يَا رَسُولَ اللهِ، فَإِنِّي نَسَكْتُ شَاتِي قَبْلَ الصَّلَاةِ، وَعَرَفْتُ أَنَّ الْيَوْمَ يَوْمُ أَكْلٍ وَشُرْبٍ، وَأَحْبَبْتُ أَنْ تَكُونَ شَاتِي أَوَّلَ مَا يُذْبَحُ فِي بَيْتِي، فَذَبَحْتُ شَاتِي وَتَغَدَّيْتُ قَبْلَ أَنْ آتِيَ الصَّلَاةَ، قَالَ: «شَاتُكَ شَاةُ لَحْمٍ». قَالَ: يَا رَسُولَ اللهِ، فَإِنَّ عِنْدَنَا عَنَاقًا لَنَا جَذَعَةً هِيَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ شَاتَيْنِ: أَفَتَجْزِي عَنِّي؟ قَالَ: «نَعَمْ، وَلَنْ تَجْزِيَ عَنْ أَحَدٍ بَعْدَكَ».