583/1121, 1122. Солим отаси (Абдуллоҳ ибн Умар) розияллоҳу анҳудан ривоят қилади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳаётлик чоғларида бирор киши туш кўрса, уни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга ҳикоя қилиб берар эди. Мен ҳам бир туш кўрсаму, уни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга ҳикоя қилиб берсам, деб орзу қилдим. Ўспирин бола эдим, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг даврларида масжидда ухлар эдим. (Бир куни) тушимда гўё икки фаришта мени ушлаб, дўзахга олиб борганини кўрдим. Қарасам, у қудуқнинг сирти каби ўралган экан. Унинг икки тиргаги ҳам бор экан. Қарасам, ичида мен таниган одамлар ҳам бор. Шунда «Дўзахдан Аллоҳнинг паноҳига қочаман!» дея бошладим. Шунда бизга бошқа бир фаришта йўлиқиб, менга: «Қўрқма!» деди. Кейин мен буни Ҳафсага ҳикоя қилиб бердим. Ҳафса эса уни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга ҳикоя қилиб берибди. Шунда у зот: «Абдуллоҳ қандай яхши одам! Қанийди тунда ҳам намоз ўқиса», дебдилар».
Шундан кейин у кечаси кам ухлайдиган бўлди.
583/1121 – عَنِ ابْنِ عُمَرَ رَضِيَ الله عَنْهُمَا قَالَ: كَانَ الرَّجُلُ فِي حَيَاةِ النَّبِيِّ صلى الله عليه وسلم إِذَا رَأَى رُؤْيَا قَصَّهَا عَلَى رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، فَتَمَنَّيْتُ أَنْ أَرَى رُؤْيَا فَأَقُصَّهَا عَلَى رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، وَكُنْتُ غُلَامًا شَابًّا، وَكُنْتُ أَنَامُ فِي الْمَسْجِدِ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، فَرَأَيْتُ فِي النَّوْمِ كَأَنَّ مَلَكَيْنِ أَخَذَانِي فَذَهَبَا بِي إِلَى النَّارِ، فَإِذَا هِيَ مَطْوِيَّةٌ كَطَيِّ الْبِئْرِ، وَإِذَا لَهَا قَرْنَانِ، وَإِذَا فِيهَا أُنَاسٌ قَدْ عَرَفْتُهُمْ، فَجَعَلْتُ أَقُولُ: أَعُوذُ بِاللهِ مِنَ النَّارِ، قَالَ: فَلَقِيَنَا مَلَكٌ آخَرُ، فَقَالَ لِي: لَمْ تُرَعْ. فَقَصَصْتُهَا عَلَى حَفْصَةَ، فَقَصَّتْهَا حَفْصَةُ عَلَى رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم، فَقَالَ: نِعْمَ الرَّجُلُ عَبْدُ اللهِ، لَوْ كَانَ يُصَلِّي مِنَ اللَّيْلِ. فَكَانَ بَعْدُ لَا يَنَامُ مِنَ اللَّيْلِ إِلَّا قَلِيلًا.