604.1156, 1157, 1158. Нофеъдан ривоят қилинади:

«Ибн Умар розияллоҳу анҳумо шундай деди: «Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг даврларида туш кўрдим. Қўлимда бир парча истабрақ* эмиш. Жаннатнинг қаерини истасам, у ўша ерга учиб бораётган эмиш. Яна туш кўрдим. Иккита (фаришта) ёнимга келиб, мени дўзахга олиб бормоқчи бўлди. Шунда бир фаришта уларга рўпара бўлиб: «Қўрқма! Буни қўйиб юборинглар», деди.

Ҳафса иккала тушимдан бирини Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга ҳикоя қилиб берибди. Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Абдуллоҳ қандай яхши одам! Қанийди тунда ҳам намоз ўқиса», дебдилар».

Шу-шу Абдуллоҳ розияллоҳу анҳу кечаси намоз ўқийдиган бўлди.

«Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга у (Қадр кечаси) охирги ўн кунликнинг еттинчи кечасида экани ҳақида тушларини ҳикоя қилиб айтаверишди-айтаверишди. Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Тушларингиз охирги ўн кунликка мувофиқ келибди, бинобарин, ким уни изламоқчи бўлса, охирги ўн кунликдан изласин», дедилар».

* Истабрақ – қалин ипак мато.