618.1211. Азрақ ибн Қайс бундай сўзлаб берди:

«Аҳвозда ҳарурийлар^* билан урушаётган эдик. Мен дарё бўйида турган эдим, намоз ўқиётган бир кишига кўзим тушиб қолди. Уловининг жилови қўлида турган эди. Бир пайт улов уни торта бошлади. У эса уловнинг кетидан юриб кета бошлади – Шуъба (ровийлардан бири): «У Абу Барза Асламий эди», дейди. – Шунда хаворижлардан бир киши: «Аллоҳим! Мана бу қарияни жазолагин», дея кетди. Қария намоздан чиққач: «Гапларингизни эшитдим. Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан олти ғазотда [ёки етти-саккизта ғазотда] қатнашганман ва у зотнинг (одамларга динни) осонлаштириб беришларини кўрганман. Уловимга қараб туришим унинг ўз қозиғига қайтиб кетиб қолиб, менга машаққат туғдирганидан яхшироқдир», деди».

* Ҳарурия – хаворижларнинг номларидан бири. Хаворижлар Куфа яқинидаги Ҳаруро деган жойда тўпланиб, ҳазрати Алий розияллоҳу анҳуга қарши тил бириктирганлари сабабли шундай номланиб қолишган.