671.1360. Саъид ибн Мусайяб отасидан хабар қилади:

«Абу Толибга ўлим соати келганда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унинг ёнига келиб, ҳузурида Абу Жаҳл ибн Ҳишом ва Абдуллоҳ ибн Абу Умайя ибн Муғийрани кўрдилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Абу Толибга: «Эй амаким! Биргина калима – «Аллоҳдан ўзга илоҳ йўқ» денг, шу билан сизга Аллоҳнинг ҳузурида гувоҳлик бераман», дедилар.

Абу Жаҳл ва Абдуллоҳ ибн Абу Умайя: «Эй Абу Толиб! Абдулмуттолибнинг миллатидан юз ўгирасанми?» дейишди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга буни таклиф қилавердилар, иккови эса ўша гапларини қайтараверишди. Ниҳоят, Абу Толиб уларга охирги сўзини – ўзининг Абдулмуттолибнинг миллатида эканини айтди ва «Аллоҳдан ўзга илоҳ йўқ» дейишдан бош тортди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Аллоҳга қасамки, модомики сиздан қайтарилмасам, албатта, сиз учун истиғфор айтаман», дедилар. Шунда Аллоҳ таоло «Набийга... дуруст эмасдир» оятини нозил қилди».

* Оят маъносининг тўлиқ таржимаси: «Набийга ва мўминларга мушриклар учун, агар яқин қариндошлари бўлса ҳам, улар дўзах эгалари экани аён бўлганидан кейин мағфират сўрашлари дуруст эмас»*.

Изоҳ: Агар мушрик ғарғара ҳолатида иймон калимасини айтса, эътиборга олинмайди. Ундан олдин айтса, эътиборга олинади («Файзул Борий»).