951.2012. Оиша розияллоҳу анҳо бундай хабар қилади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бир кеча тун ярмида чиқиб, масжидда намоз ўқидилар. Бир неча киши у зотнинг намозларига эргашиб намоз ўқишди. Тонг отгач, одамлар (бу ҳақда) гапиришди. Натижада бундан ҳам кўпчилик тўпланди ва у зот билан бирга намоз ўқишди. Тонг отгач, одамлар (бу ҳақда) яна гапиришди. Учинчи кеча масжид аҳли кўпайиб кетди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам чиқиб, намоз ўқидилар. Улар у зотнинг намозларига эргашиб намоз ўқишди. Тўртинчи кечада масжид одамларни сиғдира олмай қолди (бироқ у зот чиқмадилар). Ниҳоят, у зот бомдод намозига чиқдилар. Бомдодни ўқиб бўлгач, одамларга юзландилар ва шаҳодат келтирдилар. Сўнгра: «Аммо баъд. Сизнинг бу ердалигингиз менга махфий эмас эди. Лекин мен сизга (бу намоз) фарз бўлиб қолиб, сўнг ундан ожиз қолишингиздан қўрқдим», дедилар.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам вафот этганларида иш шу ҳолда эди».