991.2125. Ато ибн Ясордан ривоят қилинади:

«Абдуллоҳ ибн Амр ибн Ос розияллоҳу анҳумо билан кўришиб қолдим. «Менга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг Тавротдаги сифатларидан хабар беринг», дедим. У: «Ҳа, Аллоҳга қасамки, у зот Қуръондаги баъзи сифатлари билан Тавротда ҳам сифатланганлар: «Эй Набий, албатта, Биз сени гувоҳ, хушхабар берувчи, огоҳлантирувчи ва уммийлар учун ҳимоя қўрғони қилиб юбордик. Сен бандамсан ва Расулимсан. Сени Мутаваккил деб номладим. У бадхулқ ҳам, қўпол ҳам, бозорларда шовқин солувчи ҳам эмас. У ёмонликни ёмонлик билан қайтармас, балки афв қилур ва кечирур. Аллоҳ унинг воситасида эгри (йўлдаги) миллатни «Лаа илаҳа иллаллоҳ» дейдиган қилиб тўғриламагунча уни асло қабз қилмас. У билан кўр кўзларни, гунг қулоқларни ва берк қалбларни очади», деди».

Ибн Саломдан ривоят қилинади: «Ҳар бир ғилофдаги нарса ғулф (берк) бўлади. «Сайфун ағлафу» (қиндаги қилич), «Қавсун ғолфаау» (ғилофдаги камон), киши хатна қилинмаган бўлса, «рожулун ағлафу» бўлади».

Изоҳ: Бу ерда ҳадисдаги «берк» деб ўгирилган «ғулф» калимаси маънодош сўзлар ёрдамида тушунтирилмоқда.