1434.3518. Жобир розияллоҳу анҳу айтади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга ғазот қилдик. Баъзи муҳожирлар у зотнинг атрофларига тўпланиб, кўпайиб кетишди. Муҳожирлар ичида бир ҳазилкаш киши бор эди, у бир ансорийни тепди. Ансорий қаттиқ ғазабланиб кетди. Ниҳоят, (ёрдамга) чақира бошлашди. Ансорий: «Ҳой ансорлар, ёрдамга!» деди. Муҳожир эса: «Ҳой муҳожирлар, ёрдамга!» деди. Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам чиқиб, «Нима бўлди, жоҳилият аҳлининг сўзларими?!» дедилар. Кейин: «Буларга нима бўлди?» дедилар. У зотга муҳожирнинг ансорийни тепгани хабар қилинди. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Бу(машмаша)ни қўйинглар, чунки бу ярамас ишдир», дедилар.
Абдуллоҳ ибн Убай ибн Салул: «Улар бизга қарши бир‑бирларини чақиришдими? Агар Мадинага қайтсак, азиз хорни чиқариб юборади!» деди. Умар Абдуллоҳ ҳақида: «Эй Аллоҳнинг Расули, бу исқиртни ўлдирмаймизми?» деди. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Йўқ, одамлар «У асҳобларини ўлдиряпти», дейишади», дедилар».
1434/3518 – عَنْ جَابِر رَضِيَ الله عَنْهُ قَالَ: غَزَوْنَا مَعَ النَّبِيِّصلى الله عليه وسلم وَقَدْ ثَابَ مَعَهُ نَاسٌ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ حَتَّى كَثُرُوا، وَكَانَ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ رَجُلٌ لَعَّابٌ، فَكَسَعَ أَنْصَارِيًّا، فَغَضِبَ الْأَنْصَارِيُّ غَضَبًا شَدِيدًا حَتَّى تَدَاعَوْا، وَقَالَ الْأَنْصَارِيُّ: يَا لَلْأَنْصَارِ، وَقَالَ الْمُهَاجِرِيُّ: يَا لَلْمُهَاجِرِينَ، فَخَرَجَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم فَقَالَ: مَا بَالُ دَعْوَى أَهْلِ الْجَاهِلِيَّةِ؟ ثُمَّ قَالَ: مَا شَأْنُهُمْ؟ فَأُخْبِرَ بِكَسْعَةِ الْمُهَاجِرِيِّ الْأَنْصَارِيَّ، قَالَ: فَقَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم: دَعُوهَا فَإِنَّهَا خَبِيثَةٌ. وَقَالَ عَبْدُ اللهِ بْنُ أُبَيٍّ ابْنُ سَلُولَ: أَقَدْ تَدَاعَوْا عَلَيْنَا، لَئِنْ رَجَعْنَا إِلَى الْمَدِينَةِ لَيُخْرِجَنَّ الْأَعَزُّ مِنْهَا الْأَذَلَّ، فَقَالَ عُمَرُ: أَلَا نَقْتُلُ يَا رَسُولَ اللهِ هَذَا الْخَبِيثَ؟ لِعَبْدِ اللهِ، فَقَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم: لَا يَتَحَدَّثُ النَّاسُ أَنَّهُ كَانَ يَقْتُلُ أَصْحَابَهُ.