1530.3811. Анас розияллоҳу анҳудан ривоят килинади:

«Уҳуд куни одамлар Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ёнларидан чекинишди. Абу Талҳа эса тери қалқони билан у зотни ҳимоя қилиб турар эди. Абу Талҳа (камонни) ниҳоятда қаттиқ тортадиган мерган одам эди. У ўша куни иккита [ёки учта] камонни синдирди. Бирор киши ўқ тўла садоқ билан ўтиб қолса, у зот соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Уларни Абу Талҳага ёйиб бер!» дердилар. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам одамларга бўйлаб қарасалар, Абу Талҳа: «Эй Аллоҳнинг Набийси! Ота-онам сизга фидо бўлсин! Бўйлаб қараманг, одамларнинг ўқи сизга тегиб кетади. Кўксим кўксингизга қалқон!» дер эди.

Мен Оиша бинт Абу Бакр билан Умму Сулаймни ҳам кўрдим. Икковлари (изорларини) шимариб олишган экан, болдирларидаги халхолларига кўзим тушди.* Улар мешларни орқалаганча югуриб юриб, одамларнинг оғзига сув қуйишар, кейин ортларига қайтиб, уларни (мешларни) тўлдириб, сўнг яна келиб, одамларнинг оғзига сув қуйишар эди. Абу Талҳанинг ҳам қўлидан қилич икки ёки уч марта тушиб кетган».

* «Халхол» деб таржима қилинган сўз матнда «ходам» деб келган бўлиб, болдирнинг тўпиққа туташган жойини ҳам, тўпиқнинг устига тақилган тақинчоқни ҳам англатади. Умму Сулайм – Абу Талҳа розияллоҳу анҳунинг хотини. У вақтда ҳали ҳижоб ояти нозил бўлмаган эди.