1550.3894. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам олти ёшлигимда менга уйландилар. Биз Мадинага келиб, Бану Ҳорис ибн Ҳазражга тушдик. Мен иситмалаб қолиб, сочим тўкилди. Кейин яна елкамгача тушди. Дугоналарим билан ҳалинчак учиб турганимда онам Умму Рувмон келиб, баланд овоз билан мени чақирди. Олдига бордим, мени нима қилмоқчи эканини билмас эдим. У қўлимдан ушлаб, ҳовли эшиги олдига олиб бориб тўхтатди. Мен ҳансирар эдим, бироз нафасимни ростлагач, озгина сув олиб, юзимни ва бошимни артди. Кейин мени ҳовлига олиб кирди. Қарасам, уйда ансория аёллар. Улар: «Хайр-баракали бўлсин, хуштақдир бўлсин», дейишди. (Онам) мени уларга топширди. Улар менинг кўринишимни тузатишди. Кутилмаганда чошгоҳ пайти Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам кириб келдилар. Кейин мени у зотга топширишди. Ўшанда мен тўққиз яшар қиз эдим».
1550/3894 - عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ اللهُ عَنْهَا قَالَتْ: تَزَوَّجَنِي النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم وَأَنَا بِنْتُ سِتِّ سِنِينَ، فَقَدِمْنَا الْمَدِينَةَ فَنَزَلْنَا فِي بَنِي الْحَارِثِ بْنِ الـخَزْرَجٍ، فَوُعِكْتُ فَتَمَرَّقَ شَعَرِي فَوَفَى جُمَيْمَةً، فَأَتَتْنِي أُمِّي أُمُّ رُومَانَ، وَإِنِّي لَفِي أُرْجُوحَةٍ، وَمَعِي صَوَاحِبُ لِي، فَصَرَخَتْ بِي فَأَتَيْتُهَا، لَا أَدْرِي مَا تُرِيدُ بِي، فَأَخَذَتْ بِيَدِي حَتَّى أَوْقَفَتْنِي عَلَى بَابِ الدَّارِ، وَإِنِّي لَأَنْهَجُ، حَتَّى سَكَنَ بَعْضُ نَفَسِي، ثُمَّ أَخَذَتْ شَيْئًا مِنْ مَاءٍ فَمَسَحَتْ بِهِ وَجْهِي وَرَأْسِي، ثُمَّ أَدْخَلَتْنِي الدَّارَ، فَإِذَا نِسْوَةٌ مِنَ الْأَنْصَارِ فِي الْبَيْتِ، فَقُلْنَ: عَلَى الْخَيْرِ وَالْبَرَكَةِ، وَعَلَى خَيْرِ طَائِر، فَأَسْلَمَتْنِي إِلَيْهِنَّ، فَأَصْلَحْنَ مِنْ شَأْنِي، فَلَمْ يَرُعْنِي إِلَّا رَسُولُ اللهِ r ضُحًى، فَأَسْلَمَتْنِي إِلَيْهِ، وَأَنَا يَوْمَئِذٍ بِنْتُ تِسْعِ سِنِينَ.