1598.4177. Зайд ибн Аслам розияллоҳу анҳу отасидан ривоят қилади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам сафарларининг бирида тунда кетаётган эдилар. Умар ибн Хаттоб ҳам у зот билан бирга кетаётган эди. Умар ибн Хаттоб у зотдан нимадир ҳақида сўраган эди, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам унга жавоб бермадилар. Сўнг яна сўраган эди, яна жавоб бермадилар. Сўнгра яна сўраган эди, яна жавоб бермадилар. Шунда Умар (ўзига): «Онанг бўзлаб қолсин, эй Умар! Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни уч маротаба қистадинг, ҳеч бирига жавоб бермадилар-ку!» деди.
Умар айтади: «Туямни тезлатдим-да, сўнг мусулмонларнинг олдига ўтиб олдим. Мен ҳақимда Қуръон (ояти) нозил бўлишидан қўрққандим. Ҳеч қанча вақт ўтмай менга бақираётган кишининг овозини эшитиб қолдим-у, «Мен ҳақимда Қуръон (оят) нозил бўлиб қолишидан қўрққан эдим-а», дедим ва Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ёнларига келиб, у зотга салом бердим. У зот: «Бу кеча менга бир сура нозил қилинди. Қасамки, у мен учун қуёш тушиб турган барча жойлардан кўра суюклироқдир», дедилар. Сўнгра «Иннаа фатаҳнаа лака фатҳам мубийнан»ни* ўқидилар».*
1598/4177 – عَنْ عُمَرَ بْنِ الـخَطَّابِ رَضِيَ الله عَنْهُ، أنَّهُ كَانَيَسِيرُ مَعَ رَسُولِ اللهِ صلى الله عليه وسلم لَيْلًا، فَسَأَلَهُ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ عَنْ شَيْءٍ، فَلَمْ يُجِبْهُ رَسُولُ اللهِ صلى الله عليه وسلم، ثُمَّ سَأَلَهُ فَلَمْ يُجِبْهُ، ثُمَّ سَأَلَهُ فَلَمْ يُجِبْهُ،فَقَالَ عُمَرُ: ثَكِلَتْكَ أُمُّكَ يَا عُمَرُ، نَزَرْتَ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم ثَلَاثَ مَرَّاتٍ، كُلُّ ذَلِكَ لَا يُجِيبُكَ، قَالَ عُمَرُبْنُ الـخَطَّابِ: فَحَرَّكْتُ بَعِيرِي ثُمَّ تَقَدَّمْتُ أَمَامَ الْمُسْلِمِينَ، وَخَشِيتُ أَنْ يَنْزِلَ فِيَّ قُرْآنٌ، فَمَا نَشِبْتُ أَنْ سَمِعْتُ صَارِخًا يَصْرُخُ بِي، فَقُلْتُ: لَقَدْ خَشِيتُ أَنْ يَكُونَ نَزَلَ فِيَّ قُرْآنٌ، وَجِئْتُ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَسَلَّمْتُ عَلَيْهِ، فَقَالَ: لَقَدْ أُنْزِلَتْ عَلَيَّ اللَّيْلَةَ سُورَةٌ، لَهِيَ أَحَبُّ إِلَيَّ مِمَّا طَلَعَتْ عَلَيْهِ الشَّمْسُ، ثُمَّ قَرَأ: (إِنَّا فَتَحْنَا لَكَ فَتْحًا مُبِينًا).