1639.4357. Жарир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам менга: «Мени Зулхаласадан халос қилмайсанми?» дедилар. «Албатта», дедим. Кейин аҳмаслик бир юз эллик отлиқ билан йўлга чиқдим. Улар (ҳақиқий) чавандозлар эди, мен эса от устида маҳкам ўтира олмас эдим. Буни Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга айтган эдим, у зот қўлларини кўксимга урдилар, ҳатто кўксимда бармоқ изларини кўрдим. У зот: «Аллоҳим! Буни маҳкам қил ва уни ҳидоятли ҳидоятчи қил!» дедилар. Шундан кейин асло отдан йиқилмадим».

Зулхаласа Ямандаги Хасъам ва Бажилага тегишли бир уй бўлиб, ичида ибодат қилинадиган бутлар бор эди. Уни «Каъба» ҳам дейишар эди. У ўша ерга бориб, уни бузиб ташлади ва ёқиб юборди.

(Қайс айтади:) «Жарир Яманга келганида у ерда чўплар билан фол очадиган бир киши бор эди. Унга: «Анави ерда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам борлар, агар сени қўлга туширсалар, бўйнингдан чопиб ташлайдилар», дейишди. У чўпларни ўйнатиб турган эди, Жарир унинг олдида тўхтади ва: «Буларингни синдириб ташлаб, «Аллоҳдан ўзга илоҳ йўқ», деб гувоҳлик берасан, ёки бўйнингни чопиб ташлайман», деди. У уларни синдирди ва шаҳодат келтирди. Кейин Жарир аҳмаслик Абу Артоҳ деб куня олган бир кишини Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга хушхабар бериш учун юборди. У Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга келиб: «Эй Аллоҳнинг Расули, сизни ҳақ ила юборган Зотга қасамки, уни қўтир туяга ўхшатиб ташлаб келдим», деди. Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам Аҳмаснинг отлари ва одамларига беш марта барака тиладилар».