1641.4360. Ваҳб ибн Кайсондан ривоят қилинади:

«Жобир ибн Абдуллоҳ розияллоҳу анҳумо шундай деди: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам соҳил томонга аскар юбордилар. Уларга Абу Убайда ибн Жарроҳни амир қилдилар. Улар уч юзта эди. Йўлга чиқдик. Йўлнинг бир жойига борганимизда озиқ-овқат тугаб қолди. Шунда Абу Убайда қўшиннинг озиқ-овқатини тўплашни буюрди. Икки сафархалта хурмо бўлди. (Абу Убайда) бизни ҳар куни оз-оздан овқатлантириб турди. Ниҳоят, у ҳам тугади. Бизга биттадангина хурмо тегарди».

«Битта хурмо сизларга нима қилиб берарди?» дедим. (Жобир деди:) «Унинг қадри тугаганда билинди. Кейин денгизга етиб бордик. Қарасак, кичик тоғдек келадиган бир ҳут. Қавм ундан ўн саккиз кун еди. Сўнг Абу Убайда буюрган эди, унинг қовурғаларидан иккитаси тик қилиб қўйилди. Кейин буюрди, бир туяга юк ортилди. Кейин (туя) иккаласининг остидан ўтган эди, уларга тегмади».

1641أ/4361 – وَعَنْهُ رَضِيَ الله عَنْهُ فِي رِوَايَةٍ أنَّهُ قَالَ: فَالْقَى لَنَا البَحْرُ دَابَّةً يُقَالُ لَهَا العَنْبَرُ، فَاَكَلْنَا مِنْهُ نِصْفَ شَهْرٍ، وَادَّهَنَّا مِنْ وَدَكِهِ، حَتَّى ثَابَتْ إلَيْنَا أجْسَامُنَا.

1641ب/4361 – وَعَنْهُ فِي رِوَايَةٍ أُخْرَى: قَالَ أبُو عُبَيْدَةَ: كُلُوا، فَلَمَّا قَدِمْنَا الـمَدِينَةَ ذَكَرْنَا ذَلِكَ لِلنَّبِيِّ فَقَالَ: كُلُوا رِزْقًا أخْرَجَهُ اللهُ، أطْعِمُونَا إنْ كَانَ مَعَكُمْ، فَأتَاهُ بَعْضُهُمْ بِعُضْوٍ فَاَكَلَهُ.