1665.4449. Оиша розияллоҳу анҳо хабар қилади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам менинг уйимда, менинг навбатимда, менинг бағримда вафот этганлари ва ўлимлари олдидан Аллоҳ менинг тупугимни у зотнинг тупукларига қўшгани Аллоҳнинг менга берган неъматларидандир.
Ҳузуримга Абдурраҳмон қўлида мисвок билан кириб келди. Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни суяб ўтирган эдим. У зотнинг унга қараб турганларини кўриб, мисвок истаётганларини пайқадим ва: «Уни сизга олиб берайми?» дедим. Бошлари билан «ҳа» деб ишора қилдилар. Уни олиб бердим. (Мисвок) у зотга қаттиқлик қилди. «Уни юмшатиб берайми?» дедим. Бошлари билан «ҳа» деб ишора қилдилар. Уни юмшатиб бердим. У зотнинг олдиларида ичида суви бор тери чўмич [Умар «ёки ёғоч чўмич», деб иккиланмоқда] бор эди. У зот қўлларини сувга тиқиб, юзларига суртар ва:
1665/4449 - عَنْ عَائِشَةَ رَضِيَ الله عَنْهَا أنَّهَا كَانَتْ تَقُولُ: إِنَّ مِنْ نِعَمِ اللهِ عَلَىَّ أَنَّ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم تُوُفِّىَ فِي بَيْتِي، وَفِي يَوْمِي، وَبَيْنَ سَحْرِي وَنَحْرِي، وَأَنَّ اللهَ جَمَعَ بَيْنَ رِيقِي وَرِيقِهِ عِنْدَ مَوْتِهِ: دَخَلَ عَلَىَّ عَبْدُ الرَّحْمَنِ، وَبِيَدِهِ السِّوَاكُ، وَأَنَا مُسْنِدَةٌ رَسُولَ اللهِ صلى الله عليه وسلم فَرَأَيْتُهُ يَنْظُرُ إِلَيْهِ، وَعَرَفْتُ أَنَّهُ يُحِبُّ السِّوَاكَ، فَقُلْتُ: آخُذُهُ لَكَ؟ فَأَشَارَ بِرَأْسِهِ أَنْ نَعَمْ. فَتَنَاوَلْتُهُ، فَاشْتَدَّ عَلَيْهِ، وَقُلْتُ: أُلَيِّنُهُ لَكَ؟ فَأَشَارَ بِرَأْسِهِ أَنْ نَعَمْ. فَلَيَّنْتُهُ، وَبَيْنَ يَدَيْهِ رَكْوَةٌ فِيهَا مَاءٌ، فَجَعَلَ يُدْخِلُ يَدَيْهِ فِي الْمَاءِ فَيَمْسَحُ بِهِمَا وَجْهَهُ يَقُولُ: لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ، إِنَّ لِلْمَوْتِ سَكَرَاتٍ. ثُمَّ نَصَبَ يَدَهُ، فَجَعَلَ يَقُولُ: فِي الرَّفِيقِ الْأَعْلَى، حَتَّى قُبِضَ وَمَالَتْ يَدُهُ.