1666.4458. Оиша розияллоҳу анҳо деди:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам бемор бўлганларида оғизларидан дори қуйдик қуяётган эдик, у зот бизга «Оғзимдан дори қуйманглар!» деб ишора қилдилар. Биз «Бу беморнинг дорини хуш кўрмаслиги-да», дедик. Ўзларига келгач: «Сизларни оғзимдан дори қуйманглар, деб қайтармаганмидим?!» дедилар. «Бу беморнинг дорини хуш кўрмаслиги-да», дедик. Шунда у зот: «Ушбу уйда турганлардан бирор киши қолмай, оғзига дори қуйилади, мен эса қараб турган бўламан. Аббосгина мустасно, чунки у (дори қуйишда) сизлар билан ҳозир бўлмади», дедилар».
1666/4458 – وَعَنْهَا رَضِيَ الله عَنْهَا قَالَتْ: لَدَدْنَاهُ فِي مَرَضِهِ، فَجَعَلَ يُشِيرُ إِلَيْنَا أَنْ لَا تَلُدُّونِي، فَقُلْنَا: كَرَاهِيَةُ الْمَرِيضِ لِلدَّوَاءِ، فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ: أَلَمْ أَنْهَكُمْ أَنْ تَلُدُّونِي؟ قُلْنَا: كَرَاهِيَةَ الْمَرِيضِ لِلدَّوَاءِ، فَقَالَ: لَا يَبْقَى أَحَدٌ فِي الْبَيْتِ إِلَّا لُدَّ وَأَنَا أَنْظُرُ إِلَّا الْعَبَّاسَ، فَإِنَّهُ لَمْ يَشْهَدْكُمْ.